Gönderi
Tepsideki simitler biter, avludaki evlatları -güvercinleri- doyurmanın keyfi bitmez... Arkadaşla yapılan ilk siftahlar bitmez. Simidi bölüşürken kısa çöp çekmeler bitmez.
Karpuzları da kasaları da sıralamak biter...Akşam eve dönünce kucağında koca bir karpuzla, annenin gülümsemesi bitmez.
Nöbet kulübesindeyken asker, mermi biter de iç cebindeki vesikalı Yâr’in yarenliği bitmez. Yarenlikten alıp kendinde bulduğu güçle tutunur asker.
Ateş topu para, saklandığı yeri kül eder, miras pay edile edile biter de muhtaç omuza pay edilen yerde söner ateş. Orada ırmak çağlaması bitmez... Aldığın, sattığın, mal mülk biter. Gençlik biter. Derman biter. Bunca bitmişliğe karşın, köşe de sakladığın çocukluğun bitmez. Akşamları saklambaç oynadığın çocukluğun, hani komşunun erik ağacına tırmandığın, düşüp dalını kırdığın, sonra tabana kuvvet kaçtığın çocukluğun bitmez. Tozlu bir kutudan çıkan topaçlar, tekrar tekrar doğurur çocukluğunu. Hele sen, buzun üstünde çocuklara bırakırsan topaçları...
Hayat bu ya, hep bir yarış var etrafta. Hep bir etrafın içindeyiz. Etraf hep bir yenilgi sanki. Sanıyoruz ki, bitmeyecek bu “hep bir”ler ... Yanılıyoruz oysa. Bir çocuğun dileğine tutunmuşsak, “hep bir”ler tükenir, galibiyetler bitmez. Bir çocukla, çocukken binemediğimiz mavi bisiklete binebiliyorsak, üstelik bisikletin zili “düttt düttt” yankılanıyorsa çıkmaz sokakta, pistin sonundaki kurdeleyi göğüslemelerimiz hiç bitmez.
Sevdalar naylondansa, “iki kalp arasındaki en kısa yol” da kalp de biter. Canının daimi konuğu olmuyorsa, gelip geçiciyse gelen canının tahtlığı biter. Yanmak değilse dert, ruhun özgürlüğü biter. Yanmaktır adı aşk...Gönlün, kutsiyetin ev sahibisi olduğu yerde aşk bitmez. Aşkın var olduğu yerde ruh tükenmez. Bir saka ötüyorsa bir ağaç dalında, üstelik ağaç dağda değil de şehrin göbeğindeki kafenin bahçesindeyse ve sakanın dalda değil de yuvasında olması gereken bir mevsimse mevsim, tek nefes olmuş iki can bitmez.
Beton apartmanların, camdan plazaların, kutu kutu evlerin arasında ot, ağaç, orman biter. Gri yeşili yendim zanneder de doğanın gücü bitmez. Dağda açan çiğdem, camın önüne kurulunca, yeşil gösterir gücünü gri beton duvarlara. Hele mevsimlerden baharsa. Nisan el sallayıp giderken mayısı kucaklayan çocuk inanırken çiğdeme, doğa hiç bitmez.
Nefes nefese bırakan yokuşlar biter. Arabanın bir çığ gibi yuvarlandığı şarampoller biter. Sonlarındaki düzlük bitmez. Düzlükteki gelincik tarlaları bitmez. Kuş sesi bitmez o tarlalarda. Kelebek esintisi bitmez.
Bitip tükenen ile sonsuzu yakalayan arasında süren hayat bir gün madden biter de, güzele dair bırakılanlar bitmez.
Güzel ile birikebilmek umuduyla...
·
36 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.