Ne zaman İzgören eli değmiş bir kitap okusam kendimi anlaşılmış, benzer duyguları, benzer inancı paylaşabilmiş hissediyorum. Bu kitapta da evet ya, tam olarak bu, ben de demiştim, hep diyoruz ama duymak kimsenin işine gelmiyor, hay ağzına sağlık diyerek, yer yer boğazım düğümlenerek, yer yer muzipçe gülerek geçirdiğim zamanın izi kaldı. Altı çizilmiş cümleler, bir yandan TÜBİTAK projesi yapsam tutar mı dediğim fikirler, bir yandan neden böyle oluyorlar... Bir yandan da özel olarak o alanda çalıştığım ve araştırmalarımı hümanist düzeyde sürdürdüğüm için olsa gerek sığınmacılarla ilgili bir kaç paragrafta yaşadığım hayal kırıklığımla kitabı kapattım. Söylenecek şeyler var. Sustuğumuz ve herkes sustuğu için ağırlığıyla ömürlerce yaşayacağımız. Birilerinin konuşması, amacım yıkmak değil el birliğiyle iyisini yapmaya ön ayak olmak demesi bile umuttur. Dilerim elinize geçer ve okursunuz. Gereğini çizersiniz.