Hayatımın hiçlikten ibaret, kesintisiz bir şerit halinde önğmde uzandığını öngörebiliyorum. Çocukluk yıllarımın çoğunu bocalayarak, kendime şimdilik vekâlet ettiğim duygusuyla geçirdim; jendimin yalnızca bir vekiliydim, geröek benliğim bir başka yerde yaşıyor, bir gün bu daha sönük, daha kof benlikle birleşmeyi bekliyordu sanki. Kendimi burada mahsur kalmış hissediyordum. Kendi evimde bir sürgün.
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.