İçinde dramatik ve sarsıcı beş öykü bulunan bir kitap Ay Işığı Sokağı. Öykülerin genel teması karamsarlık, yalnızlık ve keder. Zweig'ın karamsar iç dünyasının neredeyse her kitabına olduğu gibi bu öykülere de yansıdığını görmemek mümkün değil. Dolayısıyla kitaptaki öyküler oldukça kasvetli.
Yoğun bir anlatımı var, bazı cümleler başının unutulmasını sağlayacak kadar uzun. Yine de genel tarzına aykırı olarak kısa öyküler ve ana metni lafı çok dolandırmadan okurun önüne sunulmuş.
Yine de bende, diğer Zweig kitaplarının verdiği hazzı bırakmadığını söyleyebilirim. Diğer kitaplarına nazaran biraz sönük bir çalışmaydı. O yüzden henüz yazarla tanışmadıysanız, bu başlangıç için uygun bir kitap değil.
Bu arada en sevdiğim öykünün de Leporella olduğunu söylemeden geçemeyeceğim.
Sevgiler.
