Tazmîn-i Kelâmü’l-Mülûk Mülûkü’l-Kelâm
Gel ey fasl-ı bahâran mâye-i ârâm u hâbımsın
Enîs-i hâtırım kâm-ı dil-i pür-ıztırâbımsın
Dehân-ı goncayı bâz et zebân-ı sûseni ter kıl
Şikest-i tevbeye dahl edene hâzır-cevâbımsın
Gülistandan nümâyan ol çü ma‘nâ-yı bülend ey serv
Bu mevzun kad ile hakkâ ki beyt-i intihâbımsın
Açıl ey fasl-ı dey sen gülsitanlardan açılsın gül
Terennüm eyle bülbül mutrıbım çengim rebâbımsın
Salındın şöyle kim yıkdın beni ey ar‘ar-ı âzâd
Seni gördükde sandım dil-ber-i âlî-cenâbımsın
Gülüm şöyle gülüm böyle demekdir yâre mu‘tâdım
Seni ey gül sever cânım ki cânâna hitâbımsın
Müdâm ey lâle-i hâtır-güşâ dûr olma gülşenden
Seninle neş'e tahsîl eylerim câm-ı şarâbımsın
Ne hâletdir sana bakdıkça ey cû 'ömrüm eksilmez
Meger zencîr-bend-i pây-i ömr-i pür-şitâbımsın
Bu gün gülşende gördüm kim oturmuş pâdişâh-ı gül
Durup hidmetde bülbül der ki şâh-ı kâm-yâbımsın
Zemin bûs eyleyüp düstûr-ı ekrem izz ü devletle
Der ol şehenşâh-ı zî-şâna kim mâlik-rikâbımsın
Senin lutfun senin feyzinledir hep cümle ikbâlim
Ki ben bir zerreyim sen devlet ile âftâbımsın
N'ola kişt-i ümîdim olsa reşk-i hırmen-i pervîn
Ki ihsânınla sîr-âb eyledin onu sehâbımsın
Cenâb-ı Hân Ahmed kim onun tûğuna der nusret
Ki tûğ-ı şâhi-i bâğ-ı du‘â-yı müstecâbımsın
Hitâb edüp onun eltâfına fasl-ı bahâran der
Veliyy-i ni‘metim sermâye-bahş-ı reng ü tâbımsın
Gil-i râhın alup söyler arûs-ı devlet ü ikbâl
Benim gîsûlarım sen dil-keş eylersin hızâbımsın
Gubâr-ı pâyini dahı sürüp ruhsârına der kim
Seni ben penbelerde saklarım kim müşk-i nâbımsın
Tınâb-ı sâyebânına işâret eyleyüp der hem
Senin zîrinde pinhandır ruhum bend-i nikâbımsın
Görüp eyyâm-ı izz ü câhını der rûh-ı Sikender
Ki ben pîr olmuşumdur sen benim ahd-i şebâbımsın
Ol sultân-ı keremver kim der İbrahîm
Pâşâya Ki dâmâdım vezîr-i a‘zamım vâlâ-cenâbımsın
Nizâm-ı tâze buldu memleket sa‘y-i beliğinle
Tırâz-ı haşmetim zîb-i der-i devlet-me'âbımsın
Cihân içre Melikşâhın Nizâmü'l-mülkü var ise
Benim de sen nizâm-ı devlet-i nusret-me'âbımsın
Cilâ vermiş ise âyîne-i İskendere Risto
Benim sen saykal-ı âyine-i re'y-i savâbımsın
O sadr-ı muhterem kim izz ü şânı âftâba der
N'ola rif atda olsan hayme-i zerrin-tınâbımsın
Kef-i zer-pâşı dest-i Ca‘fere söyler ve hak söyler
Ki ben sahrâ-yı bî-pâyân-ı cûdum sen serâbımsın
Edüp her bendesin memnûn el-hak zerreye der kim
Seni yanımda tutmam mazhar-ı tard u itâbımsın
Der onun âb-ı şâdırvân-ı kasrına gül-i hurşîd
Seni ben sinem içre perveriş kıldım gül-âbımsın
Hidîv-i Baykara-meclis ki târ-ı zülf-i nâhide
Kemine mutrıbı der sen benim târ-ı rebâbımsın
O düstûr-ı cihan dedikçe ol hâkân-ı devrâna
Bu izz ü câh u ikbâle medâr-ı iktisâbımsın
O şehenşâh-ı âlî-şan dahı der kim benim de sen
Tırâz-ı râ'yet-i zer-peyker-i hurşîd-tâbımsın
Yine sadr-ı mükerrem pây-ı tahtın bûs edüp söyler
Efendimsin veliyy-i ni‘metim gerdun-cenâbımsın
Cihan durdukça dur ikbâl ile taht-ı sa‘âdetde
Senin lutfunla dil-şâdım her işte feth-i bâbımsın
Hudâ ayırmasın biri birinden izz ile dâ'im
Du‘âma sûz-bahş ol ey kalem çeşm-i pür-âbımsın
Gelüp ikbâl ile devlet desin dergâhına her gâh
Penâhım melce'im ümmîdgâhımsın me'âbımsın
Zihî devlet o sadr-ı muhterem derse eger bir kez
Mu'ammer ol Nedîmâ şâ‘ir-i mu‘ciz-hitâbımsın
- Nedim -