Uzun süre sonra yeniden karalamaDAA - ĞIIILL - DIMMM !!!
Uzun zamandır inceleme yazmadığım için kuvvet ihtimal bu da dağınık bir inceleme olacak ama olsundu. Gelsindi.
En son fareler ve insanlar'da böyle berbat hissediyorken bir de bu çok ağır geldi üzerine.
Şimdiye kadar hiiiiiçç tarih kitabı okumadım malesef. Hatta sürekli tarih bilgimin kötü olduğundan yakınıp diğer yandan da sıkıcı ama hangisinden başlasam ne yapsam diye kendimle cebelleşiyordum ki bu kitap güzel bir başlangıç oldu. Ve sebep olan https://1000kitap.com/_A_Y_' e sonsuz teşekküür (:
Gelelim kitabın konusuna; İkinci dünya savaşı döneminde annelerini küçük yaşta kaybetmiş, babaları tarafından da terk edilmiş iki kız kardeş Isabelle ve Viann'ın öyküsü ve savaş sırasında hayata tutunma çabalarını anlatıyor.
Daha önce hiç savaşla alakalı bir şey okumadığımdan mı bu kadar etkilendim bilmiyorum ama bir çok bölümünde hayretler içerisinde kaldım. Öyle ki bi ara (artık yüzüm nasıl bir ifade aldıysa) kardeşimin "abla iyi misin ? " dediğini duydum. İşte tam da böyle bir kitap 'Bülbül'.
Okurken sizi dehşete düşürecek, zaman zaman yüreğinizi kabartacak, çoğu zaman gözlerinizi dolduracak, ama o iki kadın ile de hep gurur duymanızı sağlayacak bir türden.
Yaşananlar, katliamlar, işkenceler, bir kadının (ki malesef) başına gelebilecek en kötü şey de bile sırf ailesi ve sevdikleri için hayatta kalma çabası, azmi, mücadelesi, güçlü duruşu öyle hayran olunası ve etkileyici ki... Yutkunmak da zorlanarak ilerliyorsunuz sayfalarda.
İki zıt karakter Isabelle ve Viann...
Direnişe katılıp ülkesini korumak isteyen asi, başına buyruk ve sürekli fevri hareket eden Isabelle, red edilişi ve sevgisizliği kabul etmeyip birine sığınmak ve onun kanatları altında güvende olmak isteyip çok güçsüz, kırılgan olduğunu zannetmesine rağmen şartlar zorlaştığında ve sevdikleri söz konusu olduğunda aslında ne kadar da güçlü ve cesur olduğunu fark eden Viann.
İkisinin bu zorlu şartlar da birbirlerine kattıkları ve birbirlerinden aldıkları... Sevgisini dile getiremeyişleri ve pişmanlıkları...
Kitabı okurken zaman zaman da kız kardeşimle kendimi de kıyaslarken bulmadım değil. Hangimiz hangi durumda olurduk acaba ? Biz de tüm bu yaşananlara rağmen sevgimizi dile getirmeyip daha sonra pişmanlığını yaşar mıydık ?
Gerçi hep aynı şeyi yapmıyor muyuz ? Belki kaybetme korkusu ile, belki alışık değiliz diye... Kaçımız özgürce çekinmeden söyleyebiliyor ki sevdiğini?
Ah Isabelle... sen, hep benim bir yandan mücadele etmeye çalışıp çok güçlü gözüken, ama aynı zamanda da fazlası ile kırılgan yanım. Ve sen Viann, sürekli çevresindekileri korumak isterken kendinden feda eden diğer yanım. Koca yürekli kadın...
Tüm bu duygu karışıklığı içerisinde hiçbir cümleyi birbirine bağlayamadım farkındayım.
Fazla spoiler vermeme adına olaylardan hiç bahsetmemeye çalıştım ama umarım birazda olsa merak uyandırabilmişimdir.
Velhasıl kelam okumayan kaldıysa ve hala soruyorsa okuyalım mı? Diye;
- Kitabı okuduğunda niye bu kadar geç okudum pişmanlığını yaşamak istemiyorsan eğer, koşarak gidip almalısın.
* He bir de; seviyorsanız gidin söyleyin. Yarın hatta belki 2 dakika sonrası bile geç olabilir. Hayat size son kez "seni seviyorum" deme şansı vermeyebilir.
Yani hala vakit varken......
Sevgi ile kalın ^_^
