“Korku cezadan daha kötüdür çünkü ceza bellidir ve ağır ya da hafif, her zaman o korkunç bilinmezlikten, o dehşet verici sonsuzluktan daha iyidir.” (Syf 61) Yine Zweig'ın muhteşem anlatımıyla baş başa kaldığım bir kitabını daha bitirdim. Kitap ince olduğu için olaylardan çok fazla bahsetmeyeceğim. Kocasını aldatan bir kadının, başka bir kadın tarafından tehdit edilmesi üzerine kurulu bir örgüsü var. Bu süreçte Irene dediğimiz kitabın ana karakteri, çok zor geçen psikolojik bunaltılar, sancılar, duyarsızlıklar, uykusuzluklar çekiyor, bilinci alt üst oluyor... En sonunda içinde kendini yiyip bitiren korkuya dayanacak gücü kalmadığı için, ölümün ona adeta huzur vereceğini düşünüyor, uyku nöbetlerinin sona ereceğini daima huzur içinde uyuyacağı düşüncesi onu cezbediyor... Bu kadar söz etmem yeter, kitap zaten akıp gidecek. Harika bir anlatım, Zweig seviyorsanız okumanız gereken kitaplarından biri, aynı zamanda müthiş bir psikoloji analizi yaptırıyor size... Sonu hepinizi şaşırtacak. Ben böyle bir son beklemiyordum. Biraz da kitaptan alıntılar bırakıyorum buraya: ** "Bir uçuruma bakar gibi kendi geçmişine bakıyordu." (Syf 52) ** “Tüm dünyanın boşalmış ve ölü olduğunu hissediyordu, yalnızca kendi donmaktan katılaşmış bedeninin içinde yüreği deli gibi atıyor ve her atışla göğsünü acıtıyordu." (Syf 43) ** “Zamanın sonsuz şekilde üzerine çullandığını hissediyordu, saatlerse alışılmışı belirleyemediklerinde bütün anlamlarını yitiriyorlardı.” (Syf 32) ** “Bir anda yaşamın tüm zenginliğini hissetmeye başladı, hayatında tek bir saati bile anlamsız geçiremeyeceğini kavradı; her şey sona yaklaştığı sırada, ilk kez bir başlangıca ulaştığını hissetti.” (syf 53) ** “Zamanın çoktan kefaretini ödediği bir hata için insan gerçekten cezalandırılabilir miydi?” (syf 54) ** "Ve içte tutulan gözyaşları, dışa vurulanlardan daha fazla can yakar." (syf 62) ** "Ellerini kavuşturup unutulmuş bir tanrıya dua etmesi gerekiyormuş gibi hissediyordu." (syf 85) ** “İçinin derinliklerinde bir yerde hâlâ acıyan bir yer vardı ama bu, güzel şeyler vaat eden bir acıydı, sonsuza dek kapanmadan önce yanan yaralar gibi, sıcak fakat yumuşak bir acıydı.” (syf 92) Keyifle okuyun. Bir diğer kitapta görüşürüz.

KorkuStefan Zweig · Bilgi Yayınevi · 2017103.7k okunma

·

5 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

1glsmmm