Bugün sosyal medyada yapılmış olan bir paylaşım beni çok etkiledi ve hemen, bu konuda yazmayı unutmadan, olayın bana hissettirdiklerini sizlere anlatmak istedim:
Amerikalı bir profesör dersinde 20 doları eliyle büzüştürerek öğrencilerine sorar:
“Bu 20 doları kim ister?”. Herkes el kaldırır. Daha sonrasında profesör parayı ayaklarının altında ezer ve yine sorar:
“Bu 20 doları kim ister?”.
Yine herkes ellerini kaldırır.
Ve birden o çarpıcı cümleler dökülür eğitmenin ağzından:
-Sevgili öğrencilerim! Bu parayı şimdi kendinizin yerine koyun. Ben bu paraya ne yaparsam yapayım bizim gözümüzdeki değeri değişmedi, öyle değil mi?
Bizim için hep aynı 20 dolar olarak kaldı! İnsanların size yaptığı şeyler de sizin değerinizden kaybetmenize sebep olamaz! Lütfen bunu hayatınız boyunca unutmayın…
🌸
Friedrich Nietzsche / Nietzsche Ağladığında kitabında şöyle bir alıntı vardı:
Kendi yaşamınızı tam anlamıyla yaşadınız mı?
Yoksa yaşam mı sizi yaşadı?
Siz mi seçtiniz,yoksa o mu sizi seçti?
Sevdiniz mi, yoksa pişman mı oldunuz?
(...)
Yaşarken yaşayın!
İnsan, yaşamını tamamlayıp öldüğü zaman, ölüm, taşıdığı dehşeti yitirir!
İnsan doğru zamanda yaşamazsa, asla doğru
zamanda ölemez!..
🌸
Yani efendim, korkular ve mutsuzluklar yıldızlar gibi hep oradadırlar, ama gün ışığı onları gizler.
Yaşamımızda evet, her ân her saniye güçlü olamayabiliyoruz, mutsuz da olabiliyoruz.(olması gerektiği gibi.)
Bunlar Puzzle var eden en önemli birer parçaları değil midir, zaten!
1000 parçalık Puzzle'ın yarısını tamamladığımız zaman az- çok resmin ne olduğu hakkında varsayımlarda bulunabiliyoruz, öyle değil mi!
Peki, yapbozun bir parçası kaybolduğu için puzzle hiç başlamamış olsaydık ya da yarım bıraksaydık ne olurdu, hiç düşündük mü?
Ya o kaybolan puzzle parçası zamansa!
Bittikten sonra farkına varmamamız dileğiyle. 🍂