-Suskunlar-“Belki de susmak, anlatmanın tek yoluydu.”
Hayatımda ilk kez, doğru düzgün bir kitabı okurken 'okuma kaygısı değil de anlama kaygısı' çekmiştim. O kitap da pekçoğunuzun benimle bu konuda hem fikir olduğu Huzur romanı.
Suskunlar konu itibari ile değil; fakat anlamaya çalışmak, dilinin ağırlığı itibari ile Tanpınar'ın Huzur'una peyderpey benziyor.
Suskunlar'ı okurken sözlük okuması yapmadan kitabı anlamak çok zor. İhsan Oktay Anar'ın olayları sıralayış biçimine, anlatım şekline ve kelime dağarcığına, özellikle belirtmek istiyorum 'kelime dağarcığı'na hayran kalmamak içten değil.
Zekâsını bu denli güzel kullanabilen kıymetli felsefeci ve yazarlardan...
Felsefeyi, varoluşu, fantastik gerçekleri merak eden ve okuyanlar için elden bırakmayacak bir kitap.
Biraz da romanın konusuna değinmek elzem. Roman, Osmanlı İmparatorluk devrini konu almakla beraber bu dönemdeki musiki anlayışını ve bu musiki anlayışının ne derece önemli olduğunu işliyor.
Romanın olay örgüsü daha çok, Hızır Paşa'nın mehteranında közsen (en büyük davulu çalan kişi) olan Kalın Musa'nın oğlu Veysel'in ikiz çocukları olan Davut ve Eflatun üzerine kurulmuş.
Davut ve Eflatun birbirine karakter olarak epey zıt; ama birbirini seven iki kardeş. Bu ikiz kardeşlerin başına gelecek olanların anlatıldığı kitapta olaylar, fantastik bir sıraya dizilmiş. Bununla birlikte ilerleyen sayfaları çevirdiğinizde başka isimler de duyacaksınız ama ben kesinlikle bu isimlerden ve olaylardan söz etmeyeceğim.
Gerçekten okuması zor; ama okuyup bitirdikten sonra hissettikleriniz çok kıymetli ve bu romandan öğreneceğiniz bilgiler de 'okuduğuma değdi, iyi ki okudum.' diyeceğiniz cinsten.
Bu kitabın konusu, üslubu elbette tartışmaya bile açılamaz, bununla beraber bir de şu var ki bence çok önemli. Ben bu kitabı okuyup bitirdikten sonra bilmediğim bilgiler ve daha önce hiç duymadığım kelimeleri de öğrendim.
Bundan sebep herkesin okumasını tavsiye ederim ama bir de şu gerçek var: Bu kitabı herkes değil, kitap okumayı hayatının vazgeçilmezi haline getirmeyi başarmış insanlar bitirebilir.
Umarım, herkesin birgün bitirdiği bir kitap olur bu...
Biraz kitaptan alıntılar bırakayım:
**
"Kin şeytanın kahkahasıdır."
**
"Rüzgâr nasıl ki uğuldar, su şırıldar, gök gürler ve yapraklar hışırdarsa, arslan nasıl ki kükrer, güvercin guruldar, bülbül çiler ve serçe cıvıldarsa, insan da şarkı söyler."
Sayfa 170
**
“Kusur benim imzamdır. Bir ismim olduğu sürece bir kusurum da olacak ve olmalı.”
Sayfa 140 - Neyzen İbrahim Dede
**
“Onun yolu bizden uzundu. Çünkü biz iyiliğe kötülükten gelmedik. Ama o en sefil yerden gelerek en şerefli yere yükseldi.”
Sayfa 137
**
“Yamak aşçı olmak ister. Aşçı, aşçıbaşı olmak, şakirt de kâtip olmak, kâtip ise paşa olmak ister. Paşaların istediği de vezir olmaktır. Kısacası herkesin istediği, bir şey olmak, olabilmek!”
Sayfa 132
**
“Şu ayaltı âleminde, ölmüş, yaşayan ve henüz doğmamış ne kadar insan varsa, göklerde o kadar yıldız ve belki bir o kadar da kader vardı.”
Sayfa 119
**
“Eğer o, yerin yedi kat dibindeyse, Kabil'in, Nemrud'un, Ebu Cehil'in ve tüm putperestlerin günahlarının bin mislini işleyip cehenneme bile inerim! Çünkü kalbimi kavuran aşkın, cehennem ateşinden bile yakıcı olduğunu bilirim!”
Sayfa 71
Susmanın bu denli bir konuşmak, bu denli bir huzur içermesi, ne müthiş bir şey. Anlatmadan, anlatmak ne kusursuz fikrimce...
Keyifli okumalar...
