Son zamanlarda okuduğum kurgu içerikli eserler bende bir türlü yeterli tatmini oluşturmadı. Ya okumayı bırakacaktım ya da bir Necip Fazıl okuyup okuma buhranından çıkacaktım. Seçimimi tabiki Necip Fazıl'dan yana kullandım. Sonuçtan da oldukça memnunum. Kitabımız Necip Fazıl'ın tiyatro tarzında yazdığı 80 sayfalık kısa ve oldukça akıcı bir eseri. Kitabı okuduğunuzda yaşam ve bilhassa ölüm konusunda düşüncelerinizin değişeceğine, bu konularda farklı ufukların açılacağına dair şüphem yok. Sahi Üstad sadece bir tiyatro eseri yazarak nasıl bu kadar derin düşünceleri anlatabiliyor bilmiyorum ama belki de onu büyük bir şair/yazar yapan şey de budur. Tabi felsefe okumasını da göz ardı edemeyiz. Olayların hastanede başlaması da bir hekim adayı olarak beni kitaba ilk andan itibaren bağladı diyebilirim. "İnsanlığı saran bunca dert karşısında ne acıma duygusu vazifeye engel olmalı ne de duygusuzluk hastayı incitmeli..." profesörün bu sözleri sanırım bir ömür hep aklımda kalacak. Esere gelecek olursak hikayemizin ana karakteri Nihad adlı genç bir iş adamı... Nihad kan kanseri olmuştur ve dönemin şartlarında bu hastalığın tedavisi mümkün değildir, Nihad'ın bir yıllık bir ömrü kalmıştır...Olaylar Nihad, aşık olduğu Selma Hemşire, paragöz bir abla ve eski bir sevgili etrafında gelişir, devam eder... Belirli bir süre öleceğinden habersiz olan Nihad'ın öleceğini öğrendiği andan itibaren yaşadığı olaylar, yaptığı eylemler yukarı da söylediğim gibi ölüme yeni bir bakış açısı getiriyor. Daha fazla uzatmamak adına Nihad'ın mezar hakkında söylediği beni ziyadesiyle etkileyen şu sözlerle bitiriyorum:"Sahici bir mülk mü istiyorsunuz? İşte burası... Ne ev sahibi kira ister, ne tahsildar uğrar, ne icra memuru... Ne kapı dışarı edilmek korkusu var, ne de seninki çok benimki az kavgası! Herkes boyu kadar yere sahip... Ne müthiş adalet..." Kitap ile kalın dostlar...