Annesi kanserdi. Cümle bu kadar kısaydı fakat acısı insanı yok edecek kadar sancılıydı.
..
Annesi pencereden dışarı bakıyordu ve içinde birikmiş tüm derdini paylaşmak için onu bulmuşçasına konuşmaya başlamıştı:
Bensiz yaşayacağın günler gelecek belki de. İnsan yanında bulunanın hep orada kalacağını sanıyor. Gerçek umudun kendi zihninde kurduğu hayallerden oluştuğunu sanıyor. Halbuki gerçek umut insanın yanında nefes alanlarda gizli. Biz ise ancak yanımızdakini kaybedince o umudun onunla öldüğünü farkediyoruz. Gelecek bizi beklemiyor, biz şimdiyi harcayarak hatırasız bir geçmiş oluşturuyoruz.
Sayfa 36
··
75 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.