Önyargı düşüncenin en büyük hastalığıdır.
Farklı iki gezegenin insanlarıydılar, o kadar farklıydılar ki birinin iltifatı diğerinin hakareti, birinin ilgisi diğerinin sıkıntısıydı.
Çıkarları için fırsat oluşturmaya çalışanlar sonunda mutlaka hırpalanırlardı! Hak etmişti ve hırpalanmıştı.
Keşke hep derinlerde kalsaydı.
Hissettiği üzüntü kızgınlığa dönüştü, kaçtığı ıstırapsa sorulması gereken hesaba. Nasıl göründüğünün ne önemi vardı? Evrimleşen bir ruh için önemi olmamalıydı!
Varlıkları şekilleriyle yargılayan biri nasıl hakiki insan olabilirdi! İstediği kadar güzel olsundu!
Bir varlığın kendi varoluş şekline duyduğu sancı en ağırıydı.
Kelimelerin ruhtaki fırtınaları dindirmesi için önce anlamlarını bedene indirmeleri gerekirdi.
Nedeni ne olursa olsun tek bir gerçek vardı, hayat ıstıraptı.
İnsan sevdiği birine duyduğu öfkeyi çevirmeye çalıştığında, altında ezileceği bir yük alırdı sanki sırtına.
Adaletsizlikle geçen bir hayat dayanılır gibi değildi!
Bedenin toprağa deneyimlerin evrene, ruhun Yüce’ye dönsün, unutma ancak bütünün tamamı kadar yalnız, her bir parçası kadar çoksun. Ruhun her daim anlamlarla var olsun.
Deneyim bilginin bedende aldığı hal, ruhta bıraktığı izdi.
Varlıkların halleri vardı ama halleri birbirinden bu kadar farklı olabilenlerin hangi halleri onların aslıydı? Bir şeyin nasıl aklın alamayacağı kadar itici olabilirken aynı zamanda aklı hayrete düşürecek kadar merak uyandırmaya meyilli olabilirdi?
Analiz edilmeyen duygular başıboş esen fırtınalardı, analiz edip fırtınayı anlamak, estiği kaynağı bulmak, fırtınayı dindirebilmenin tek şartıydı.
İnsan ruhunun fırtınasından nasıl saklanırdı?
Zihni düşüncesiz bırakabilmek için bedeni yormak gerekir.
Davranmadan önce düşünmüyorsak, ne kadar tehlikedeyiz anlamıyor musun?
Ama tesadüf yoktu ki her şey hayatın matematiği değil miydi?
Hızlı düşünme ancak kalıplar oluşturarak mümkün olabiliyordu, ve her kalıp bir önyargıya dönüşebiliyordu, hızlıca karar vermeye çalışırken kendi önyargı hapishanesinde kalabiliyorlardı insanlar
Yaşam, hayatın değerini bilmeyen organizmaların yaşamasına izin veriyordu.
Her teması bir krize dönüşen biri için temassızlık en iyi stratejiydi.
Mükemmelliği tetikleyen şey eksiklik duygusudur. Bu duygu, senin en büyük engelleyicin ya da kendi potansiyelini doldurmakta en büyük gücün olabilir.
Hayat hepimizden daha akıllı. Bize kendi potansiyelimize ulaşmamız için sürekli fırsat verir. Bazen verilen fırsatları görmez, bazen bu fırsatları görüp kaçırır, bazense bu fırsatlarla savaşırız, ama hayat vazgeçmez, biz vazgeçmediğimiz sürece..
Sevdiğin varlığın seni kendine, ‘’asla’’ layık görmemesi aşağılanmanın zirvesiydi.
Korkular daha kötüleriyle yüzleştiğimizde nasıl da etkisizleşiyorlardı.
Hayat kaçmaya çalışanlar için ağırdı. Durup yüzleşmek, kendin olmak için çaba göstermek gerekirse yeniden doğmak için yaşarken ölmek şarttı.
Tekamülde belli bir seviyeye ulaşabilmiş ve daha da ilerleyebilecek herkes gibi kendi korkusundan yeniden doğdu, deneyimleyerek, üzerine giderek, vazgeçmeyerek. Düşünerek, analiz ederek saplanıp kalmayarak, fark ederek. Ama doğumlar her zaman sancılıydı.
Su çok iyi bir iletkendir, içinde bilgiyi taşır, yeterince suyun içinde kalırsan sende var olan her şey suya geçer, su senden eksiltmez seninle bir olur, sense suyla çoğalırsın, suya doğan herkes suyla birdir, bu yüzden biz sualtında birbirimize isimlerimizi sormayız zaten su bize taşımıştır isimlerimizi.
İnsan organizması sorması gereken sorular yerine hep karşısındakinin duymasını istediği cevapların sorularına odaklanmaya eğimli.
Evren öyle güzel tasarlanmıştır ki varmak için çıktığımız yol, gitmek istediğimiz yer neresi olursa olsun, yola çıkma cesaretini gösterebilen ve kendine samimi olan herkesi özüne yaklaştırır.
Hata olarak algıladığımız şey algımızdaki zayıflıktır.
Kızmak kurban gibi hissedip pes etmek ya da karşındakini suçlamak yerine sakince analiz etmek zorundasın, bir şeyi neden istediğini, neden istemediğini ve ne istediğini, yani seçimlerini analiz edebildiğin kadar varoluşu anlayacaksın.
Evren merakla harekete geçer, düşünceyle genişler, korkuyla küçülür, analizle büyür, yargıyla son bulabilir, merak ettiğin her şey senin kim olacağına yön verir.
İçinde korkuya yuva olan her şey onu keşfetmesi gereken muhteşem bir deneyimden uzak tutabilirdi, korkularının üzerine gitmek tek çareydi! Ve kendi kendine söz verdi: Bir daha korku hissettiğinde asla saklanmayacak tam tersi hemen deneyime geçecekti! Çünkü sonu ne olursa olsun, böyle bir keşfin olasılığı her türlü riske değerdi, korkularla yaşanan anlar ancak saygısızca yağmalanmış bir hayata ait olabilirdi.
Senden daha üstün bir fikri fikirle yenemezsin, o fikrin kendini yabancı hissedeceği bir şey seçmelisin.
Düşüncelerin efendisini yenmek için onunla konuşarak anlaşmayı deneyemezdi, her şeyi ama her şeyi senden daha çok, daha iyi bilen birine ne diyebilirdin ki! Tek bir yol vardı, ilkellik! Gelişmiş bir düşüncenin hayvansı ilkelliğin karşısında hiçbir şansı olamazdı.
Yargılanmak insanlığın en büyük duvarıdır. Anlamak ve kabullenmekse yargılamanın tek ilacı.
İnsan organizmasının en ilginç tarafı bir bütün olduğunu görene kadar insanlığını keşfedemiyor olması.
Başkasını yargıladığında aslında kendini yargılıyorsun.
Senin hissettiğin her duygu senden evrene yansır hatta evreni değiştirir.
Çünkü şu bir gerçektir ki tekamülümüz hangi seviyede olursa olsun merak ettiğimiz şeyler aslında düşüncelerimizin köklerini oluştururlar. Kıskançlık yaşayan biri kıskandığı şeye odaklanacağından soruları da hep bu olguya odaklı olacaktır. Yani merakın odağındadır ve o odak duygularının da kaynağıdır. Merakını ehlileştirmediği için başka birine odaklanmış ve sürekli o kişiyi merak eder hale gelmiş ve bu nedenle de büyük kıskançlılar yaşayan birinden anlayış beklemek mantıklı olmaz. Çünkü anlayış ancak analizle gelişir ve merakı başkasına saplanmış biri o başkasıyla ilgili bilgi toplamakla o kadar meşguldür ki analiz yapamaz hale gelir ve anlayışı gelişemez. Kendi gelişemez.
Çünkü önemli olan bilmek değil anlamaktır, gerçekten anladığında asla yargılamazsın, yargılamak varoluşa aykırıdır, her varlığın mutlaka bir TEK’ten geldiği bir mekanizmada yargılamak en büyük saygısızlıktır, kısacası varlık aslında her şeyi bilerek bedenlenir ama amaç daha fazlasını anlayabilmek olduğundan doğumla birlikte bilinci geçmişe biriktirdiği bilgilere kapanır, çünkü önemli olan geçmişte anladıklarının özüne ne kadar işlediğini ölçebilmektedir.
Bir şeyi özellikle de bir kişiyi her yargıladığımızda onu tüketiriz, yargılar bilgiyi depolamamızı sağlar.
Yargılama elinden geleni yap, başta sarsılabilirsin ama vazgeçmezsen kesin başaracaksın, insan gelişmek için dizayn edilmiş bir organizmadır.
İnsanın insanlığı evrendeki merhametin temsilidir.
Ben toplumdan kopalı çok oldu! Sizin doğrularınız benim değil, sizin inançlarınız benim değil, tanrınız bana masal, korkularınız bana gülünç, varoluşunuz bana anlamsız! Ben sizden biri değilim sadece biriyim! Tek başıma kendi potansiyelime doğmak için buradayım.. İlkelliğinizin içinde bir bataklıkta gibi debelenmektesiniz, kaybolan ben değil sizsiniz! Toprağa dönün özünüzü arayın! Tükettiğinizi üretmeden bu bataklıktan asla çıkamazsınız.
Güzellik her şeyde her yerde satılıktı.
Bu hareket tehditkar olsa da yüzündeki aptal gülümsemeye sığınmaktan başka ne yapabilirdi ki?
Kuramadıkları telepatik bağın yan etkisi bu olmalı diye düşündü; dokunmak.
Yargıladı Sonje, yargıladığı her şeyin hayat tarafından kendisine yaşatılacağını bilmeden.
Akıl deneyime eremediğinde zihnin yaşanmışlıklarının içindeki anlamları bulamadığnda yazmalı insan.
İnsan kendisi bile bilmezken neyi niye yaptığını nasıl karşısındakine anlatsındı? Henüz kendin bile sorgulayamadan sorgulanmak haksızlıktı.
Hissettiklerinden başkasını sorumlu tutacak kadar mı insanlığını kaybetmişti?
Güçsüzlük çaresizliğin kapısıydı.
Hayat kınadığımız anlamakta zorlandığımız her şeyi bize yaşatmak için mükemmellikle dizayn edilmişti, eşitlendiğimiz anlar her yürekteki farklı eksikliklerin yaratığı o karmaşık duygulardaydı, o duyguları analiz edip anlamlandırmaya çalışanlarla hissettikleri, eksikliğin öfkesinde etrafındakilere savaş açanların arasında aralıksız bir mücadele vardı. Anlamın yağma ile mücadelesi…
Evrende her şey zıtlıklarla var olur, babam derdi ki bu kadar iyi olma, sen bu kadar iyisin diye evrenin bir yerlerinde birileri o kadar kötü olmak zorunda kalıyor. Evrenin tek sorunu denge. Var olan her şey hangi kaynaktan çıkmış olursa olsun negatif ya da pozitif, ancak dengeye ulaşabiliyorlarsa var olmaya devam edebiliyorlar. Ancak dengedeyken evrimlerini tamamlayabiliyorlar. Aşırı negatif kendini yok ediyor sonunda, aşırı pozitifse mutlaka yok ediliyor.İnsanlıksa bu dengenin içindeki savaşının ürünü.
Olmaması gereken bir şey zaten olmaz.
Anlamsızlık aslında henüz anlayamadığın bir anlamdır. Çünkü evrende hata yoktur. Asla! Ve olan her şeyin bir anlamı vardır, mutlaka, dedi.
Aklın hasta olabildiği gezegen burası, hata olmayan bir evrende aklın hasta olmasının anlamı ne ki? İçinde girdiği deneyimi analiz ederek kendi evrimini yaşaması için dizayn edilmeli mi akıl peki hasta olunca nasıl algılıyor deneyimi, gerçekliği?
Hayatında birilerine, asla geri ödenemez bir iyilik yapmamışsan yaşamış sayılmazdın zaten.
İnandıkları güç onlara merhametli olmayı buyururken onlar acımasızlıklarıyla inançlarını mı koruyorlar!
Çifte standartların var, kendini her candan yukarıda üstün görüyorsun, ama aslında üstünlüğünden değil hissizliğinden geliyor bu görüşün! Hissetmiyorsun, hissedemiyorsun ve hissedemediğin şeyleri yok sayıyorsun, her şeyi bildiğini sanıyorsun ama anlamıyorsun, anlamadıklarını yargılıyor, küçümsüyorsun, evrimde senden daha çok yukarıda olduğumu bile göremiyorsun! Seni hayata havale ediyorum, bana yıllardır yaşattığın aşağılanma duygundan bir zerre tatman dileğiyle..
Bir erkeğin erkekliği, annesinin anneliğini göstermekteydi.
Kelimeler yetmiyor fark ettiklerimi ifade etmeye, öğrendiklerimi bilseniz sadece benim hissettiklerimi hissedebilirsiniz; zihninizde başka düşünceye yer kalmaz. İçimde yayılmaya çalışan nefretle savaşıyorsun.
Hayatta her şeyin bir sonu vardı, en köklü egemenliklerin, en köklü fikirlerin ,en bitmez tükenmez savaşların ,en yıkılmaz binaların ,en merhametsiz düşüncelerin hatta güneşlerin, Evren’lerin bile sonu vardı... sonlanmayan tek şey dönüşümdü .
Ağlamak umutsuz çaresizliklerin ihtiyacıydı.
Çaresi engellenmiş çaresizliklerin dehşetindeydi insanlık.
Bireysellik algıları yok. Herkesin motivasyona bir başkası gibi olmak, birey yok biri gibi olmak var.
Söylediklerine inanmak çok zor üstelik sadece kelimelerden ibaret olunca..
Her suskunluk zaten evet değil miydi?
İnsan mutluluğu bile paylaşamayacağı kişilerle aile olduysa veda etmenin ne anlamı vardı?
Ama mucizeler hayatın kendini hatırlatması değil miydi?
Neydi doğru? Hayatın yanında olabilmek için kendi hayatını feda etmeye hazır insanlara gösterdiğimiz saygı mıydı yoksa hayatı umursamamayı önemsizleştirecek zenginlikte hayata hükmedebilen adamların emirlerine mi gösterilmeye devam edilmeliydi? Neydi doğru?
Kendi çıkarlarından olmak pahasına bir çocuğa verilen değer dünyayı değiştirirdi.
Birileri bir şeylerin sözünü verdiklerinde başka bir şeyleri alıyorlardı insandan.
Bir dokunuşun tesellisi insanı cehennemden çıkarabilir miydi? İnsan cehennemin yükünü başkasıyla paylaşabilir miydi?
Ama neydi bir insansıya diğerinden üstün olduğunu düşündüren hayatının diğerlerinden daha değerli olduğunu içine sindiren ya da diğerlerinin hayatının daha değersiz olduğuna ikna eden ve tüm bu deliliği normal hale getiren şey neydi?
Ama saygısız korkakların gezegeninde sayısı tükenmiş cesurlar öldürülürken korkmak bir geleneğe dönüştürülmüştü.
"Kendini herkesten daha akıllı gören, hayatın sana verdiği şansı üstünlük zanneden, senden daha azıyla yetinmek zorunda olanların gözüne gözüne fazlalıklarını sokan sen! Zavalı sen... Kendini koyduğun o en yüksekteki yerle, tepesine çıkıp ezdiğin en alttaki asla kopmayacak bir bağ olduğunu bilmeyecek kadar cahil , hep kendine istiyecek kadar da arsızsın. Bu kadar öğrenmişliğinin , bilmişliğinin yanında hiçbir şey yapmayarak , kendi türüne zırnık kadar katkıda bulunmayarak nasıl da ihanet seversin! BİR'in parçası olduğunu unutmuş, kaybolmuşsun ! Varlığın lanetlenecek!"
Çaresizlik bedenine ağır geliyordu.
Yaralanmış bir ruhun yarısı ancak paylaşılınca hafiflerdi.
İnsan kendi varoluşundan daha büyük bir şeyin parçası olduğunda Tanrı’ya yaklaşırdı.
‘’...Olasılıklarla doluydu dünya, ama yeni dinlerin zamanı çoktan geçmişti, çünkü insanlığın daha fazlasına ihtiyacı vardı, artık herkesin dini nihayet vicdanındaydı. Bilinmeyen her denklemin karşısına Tanrı’nın adını koyan cahillerin sonu gelmek üzereydi...’’
Hayatını kurtarabileceğini bile bile bir canın bedenden gidişini izlemek insanlığa ait içinde kalan o son parçayı da ezip geçmişti, bir canı kurtarabilecekken üşenip de emek vermeyen herkes o kurtaramadıkları canın başına gelenlerle bir gün mutlaka yüzleşecekti.
Hayatının anlamını kaybetmek üzere olan biri için acı sadece hala yaşıyor olmanın habercisiydi!
Başka bir yaşam mümkün, ama sadece emek verenler için..
Dahil olmadan değiştiremezsin.
Ancak her şeyden kopabiliyorsan gerçekten özgürsün.
·
240 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.