Sefine: "Psikolojik açıdan Allah'ın varlığı...": Psikolojik açıdan Allah'ın varlığı... İmam Cafer büyük bir İslam alimidir. Allah'a inanmayanlara der ki: “... -Siz hiç vapura bindiniz mi? “-Evet,” dediler. “-Dalgaların çarpması ile, vapurun parçalandığına şahit oldunuz mu?” “-Evet,” dediler. İçlerinden biri şöyle devam etti: “- Fırtınalı bir günde vapura binmiştim. Şiddetli bir rüzgar esti ve sonunda kayalara çarpan vapur parçalanarak, içindeki yolcular denize döküldüler. O sırada ben de, bir tahta parçasına tutunmuştum. Sonra bir dalga geldi ve o tahta parçasını da elimden aldı. Ben köpüren sulara gömülmeye başlamıştım.” İmam Cafer, adamın sözünü keserek dedi ki: “- İlk önce vapur ve içindekiler sana cesaret veriyordu. Onlar sulara gömülünce, eline geçen tahta parçasına ümidini bağladın. Peki o tahta parçasını da elinden kaçırınca ne yaptın? Artık ümidini keserek kendini suların içine mi attın? Yoksa hala kurtulurum diye bir ümidin var mıydı?” “- Hiç kurtuluş işareti bulunmamasına rağmen, kurtulacağımı umuyor ve bu ümitle sürekli çırpınıyordum.” “- Peki, hiçbir kurtuluş alameti yokken hala kurtulacağına inanıyordun. Bu kadar imkansızlığa rağmen, acaba kimin kurtarabileceğini düşünmüştün?” İnançsız adam düşünmeye başladı. Onun sustuğunu gören İmam Cafer devam etti: “- Her türlü sebebin yok olduğu yerdeki o anda, senin ümidini bağladığın nedir, biliyor musun?” “- Bilemiyorum, bu konuda bir fikrim yok...” “- İşte, bütün kurtuluş ümitlerinin bittiği yerde, seni hala mücadeleye çağıran ve kurtuluştan ümidini kestirmeyen Allah’tır. Her ne kadar kurtulduktan sonra, dilin Onu inkar ediyorsa da, sıkıştığın anda kalbin onu tasdik ediyor...”

İmam Cafer büyük bir İslam alimidir. Allah'a inanmayanlara der ki: “... -Siz hiç vapura bindiniz mi? “-Evet,” dediler. “-Dalgaların çarpması ile, vapurun parçalandığına şahit oldunuz mu?” “-Evet,” dediler. İçlerinden biri şöyle devam etti: “- Fırtınalı bir günde vapura binmiştim. Şiddetli bir rüzgar esti ve sonunda kayalara çarpan vapur parçalanarak, içindeki yolcular denize döküldüler. O sırada ben de, bir tahta parçasına tutunmuştum. Sonra bir dalga geldi ve o tahta parçasını da elimden aldı. Ben köpüren sulara gömülmeye başlamıştım.” İmam Cafer, adamın sözünü keserek dedi ki: “- İlk önce vapur ve içindekiler sana cesaret veriyordu. Onlar sulara gömülünce, eline geçen tahta parçasına ümidini bağladın. Peki o tahta parçasını da elinden kaçırınca ne yaptın? Artık ümidini keserek kendini suların içine mi attın? Yoksa hala kurtulurum diye bir ümidin var mıydı?” “- Hiç kurtuluş işareti bulunmamasına rağmen, kurtulacağımı umuyor ve bu ümitle sürekli çırpınıyordum.” “- Peki, hiçbir kurtuluş alameti yokken hala kurtulacağına inanıyordun. Bu kadar imkansızlığa rağmen, acaba kimin kurtarabileceğini düşünmüştün?” İnançsız adam düşünmeye başladı. Onun sustuğunu gören İmam Cafer devam etti: “- Her türlü sebebin yok olduğu yerdeki o anda, senin ümidini bağladığın nedir, biliyor musun?” “- Bilemiyorum, bu konuda bir fikrim yok...” “- İşte, bütün kurtuluş ümitlerinin bittiği yerde, seni hala mücadeleye çağıran ve kurtuluştan ümidini kestirmeyen Allah’tır. Her ne kadar kurtulduktan sonra, dilin Onu inkar ediyorsa da, sıkıştığın anda kalbin onu tasdik ediyor...”

Sayfa 267Kitabı okudu

Öğretmenin Not Defteri 1-2-3 Vehbi Vakkasoğlu

2 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Sefine