Məlik düşündü ki, nə yaxşı bu dərd, niskil, qəm - aşıq qoşmalarında, bayatılarda, Füzuli qəzəllərində neçə-neçə əski şairon yanıqlı şeirlərində həkk olunub qalıb. Çünki öz ömrün də, xalqının günü-güzəranı da nə qədər qayğısız keçirsə keçsin, insanın bəzən qüssəyə, kədərə, həsrətə də ehtiyacı olur. Bəlkə indi, bizim ağrı-acılarımız ötənlərdə qaldığından qəlbləri sarsıdan ədəbiyyat da yarana bilmir. Bir-birindən nəfis kitab nəşrləri, bir-birindən parlaq aylıqlar, həftəliklər... Amma insanın könlünü titrədən əsərə nə yazıq ki, rast gəlmirsən. Bəlkə bu da firavanlığımızın bədəli, əvəzidir. Kim bilir?
·
11 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.