2018 yazında almıştım bu kitabı, öylece kalmış bir kenarda. İncecik de bir şey aslında ama öncelik verdiğim kitaplardan başlıyorum okumaya maalesef. Genelde kafamda bir okuma sırası belirliyorum fakat listeye uyduğum asla söylenemez... Hep diyorum, kitaplar okunacakları günü bekliyor bence. Çoğumuzun başına gelen şeylerden biri çünkü bu, her kitap o anki duygu durumumuza pek de uygun olmayabiliyor ve 20-25 sayfadan sonra kitabı fırlatıp atasımız geliyor. Normaldir.. heyecanlanmayın. Sakince kitabı gözünüzün çok da fazla ilişemeyeceği bir yere bırakın(kitaplığın en üst rafı gibi...) Böylelikle eski sevgilinizin her fırsatta burnunuzun dibinde bitmesi gibi bir durumla karşılaşmazsınız. Öbür türlü her görüşte sizde biraz daha nefret uyandıracak, ölene kadar okumayacaksınız o kitabı. Baktınız aylar geçmiş, okuyacak kitap da kalmamış.. “aa şunu da yarım bırakmıştım ya dur bakalım neydi bu...” dersiniz ve yetimhaneye bıraktığı çocuğuna yıllar sonra kavuşan acılı anne oluverirsiniz bir anda. Kitaba geçelim... Sokrates amcamız(İslam dünyasından tanınan adıyla Eflatun) bir Yunan düşünürü. İdam kararına kadar sayısız gerekçeyle suçlanmış. Bunların arasında halkı isyana teşvik etmek mi dersin, Sokrates kendini Tanrı sanıyormuş, gençleri etrafına toplayıp sorgularıyla dini kötülüyor mu dersin, devlete baş mı kaldırmamış dersin... Yani Ted Bundy bile daha az suçlandı sanırım. Bir okuyun derim ben (:
