Toprağın hüznü ağacın hüznünden fazlamı ne?
Ağaç, ağaçlar...
Ve özellikle ceviz ağaçları bilir bu gidişin bir dönüşünün olmadığını..
İlahi bir sır olarak saklarlar bunu..
Ve küçücük bir öpücükle dalından ayrılan yaprağa söyleyemezler.
Hüzünlerini içlerine akıtırlar...
Ve dalında kopan yaprağın bir kelebek zarafetiyle yere doğru uçuşunu nemli gözlerle seyrederler...
Yaprak ve özellikle ceviz yaprağı ıslak bir bebek öpücüğüyle kucaklar toprağı...
Aylardır kavuşmayı bekleyen iki sevgili gibi...
Hasretleri gün be gün artan iki sevgili gibi...
Öyle ya aylardır birbirlerini görmüşler..
Birbirlerini seyretmişler..
Fakat kavuşamamışlar nedense..
Yaprağın nefes nefese anlattığına göre...
Ağaç kendisini çok iyi ağırlamış...
Biraz daha kal, biraz daha kal diyerek..
Bugüne kadar gitmesine razı olmamıştır...
Nihayet birkaç saniye öncesinde ağacı razı etmiştir de...
Bir veda öpücüğüyle ondan ayrılıp...
Nihayet kendisine kavuşabilmiştir...
Yaprağın sevincine diyecek yoktur hani...
Toprağın ise hüzün yüklü sabrına...
Çünkü o biraz sonra olacakları bilmektedir..
Ölüp de bağrında açılan çukura girenleri bildiği gibi...
Yaprak ise üzerine bindiği rüzgarla dans ederek...
Bilinmez ufuklara doğru gitmektedir...
Sonu gelmez bir yolculuğa çıktığının farkında bile olmadan...
Sayfa 213 - Nesil YayınlarıKitabı okudu
··
11 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.