Herkesin arkada bıraktığı düşman elinde bir vatan vardı.
Hüseyin Cahit Yalçın yazı hayatına Cumhuriyet sonrasında da devam etmiş, Malta sürgün günlerini Yedigün Dergisi’nden okurlarına ulaştırmıştı. Anılarına Bekirağa’dan alınışı ile başlar. Ailesi ile satırlara yer vermiştir:
“Vakit öğleyi geçmişti. Vapurda bir hareket yoktu. Ne beklendiği belli değildi. Herhalde ailelere gönderilen pusulaların cevabı için durmadığımıza şüphe yoktu. Yavaş yavaş Tophane taraflarına doğru denizin üzerinde sandallar görülmeye başladı. Bunlar vakayı haber alıp son bir veda için vapura koşan ailelerdi. Sandallar mahzun yavaşça vapura yaklaşıyordu. Birisinin içinde bizimkileri fark ettim. Azade, Ümit ve anneleri... Sandalın içinde sallanarak gözleri vapura dikilmiş beni arıyorlardı.”
“Hareketimizin ertesi günü Alemdar Gazetesi vapurumuzun torpile çarparak battığını ve hepimizin boğulduğunu yazmış. Ailelerimiz resmi dairelere hücum etmişler.” “Salvator Kalesindeki en acı taraf dünyadan habersiz kalmaktı. Herkesin arkada bıraktığı düşman elinde bir vatan vardı. Ailelerimize de kendimizden haber veremiyorduk. Nihayet onlara haftada iki gün
mektup yazabileceğimizi tebliğ ettiler. Mektuplar matbu hususi kâğıtlara yazılacaktı. Satırlar arasına bir şey ilave edilmeyecek ve açık olarak teslim edilecekti.”
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.