Kitap iki bölümden oluşuyor. Birinci bölümde evlilik iletişimi içerisinde çocuk iletişimi işleniyor. İkinci bölümde ise “kişilik ve karakter gelişiminde cezanın yeri” konu ediliyor. Birinci bölümü yeni evlenmiş ya da evlenmeye hazırlanan gençlerimizin okumasını hararetle tavsiye ederim. Burada altını çizdiğim birkaç husus oldu. Eşlerin birbirlerini anlamıyor olmasında sözel iletişim becerisinin eksikliği değil de his ve duygu iletişimini kuramamalarından kaynaklandığını söylüyor. Katılıyorum. Dünyanın en güzel cümlelerini karşınızdaki için kurup söyleseniz, ama buna duygularınızı katmıyorsanız, bakışlarınızı kullanmıyorsanız, sözleriniz vücut dilinize yansımıyorsa orada iletişim yok demektir. Birinci bölümde dikkatimi çeken bir husus da tartışmaların çocukların yanında yapılmasını istediği bölümdür. Tartışma esnasında çocukları diğer odaya gönderilmesini istemiyor. Bu durumda çocuğun hayal dünyasının oldukça geniş olduğunu, durumu tam gözleyemediği için yarım yamalak duyduğu kelimelere farklı anlamlar yükleyebileceğini söylüyor. Tartışmanın çocukların yanında olmasını ve böylece çocukların problem çözme yeteneğine de sahip olacaklarını söylüyor. Tek bir şart ortaya koyuyor. “Her tartışma mutlaka bir sonuçla bitmelidir.” diyor. Aile iletişiminde hayır’dan ziyade evet’i önemsiyor. Evet demek, “Kapılarım sana açık demektir.” diyor. “Konuşalım, istişare edelim, benim gerçeğimi sen gör, senin gerçeğini ben göreyim. Nasıl bir çözüm çıkacağını bilmiyorum ama bulduğumuz çözüm ikimizin çözümü olsun.” diyor. Aile iletişiminin sağlıklı olabilmesi için aile toplantılarının olması gerektiğini söylüyor. Peygamberimizin her ikindiden sonra hanımlarıyla istisnasız ve kesintisiz olarak toplantılar yaptığını söylüyor. Sosyal medyanın zararlı yönlerinden bahsediyor. “Ayşe Hanım İngiltere’den, Ahmet Bey Sivas’tan, asker arkadaşı Rize’den, okul arkadaşı İstanbul’dan “Nasılsın?” diyor. Hepsinin sohbeti açık. Bunun sağlıklı bir iletişim olmadığını söylüyor. Böyle bir durumda kişinin kendi sosyal ortamından kesitleri bu kişilerle paylaşmak zorunda olduğunu, bunun da yüzeysel ve çok sağlıksız bir iletişim yolu olduğunu söylüyor. İnternet ortamında onlarca kişiyle iletişim kuran kişinin asosyal bir kişiliğe sahip olduğunu belirtiyor. Çocukların aile büyüklerini tanıması gerektiğini, bunun senede bir defa ziyaretle, yazdan yaza gidip on on beş gün kalarak sağlanamayacağını söylüyor. Katılıyorum. “Evin içerisinde sükûneti sağlayan, bir önceki nesille bir sonraki nesil arasındaki bağı oluşturan, istifade edilecek yüzlerce tecrübesi olan aile büyükleriyle bir arada bulunuyor olmak bir ailenin geleceği açısından oldukça önemlidir.” diyor. Yazıyı uzatmak istemiyorum. Kitapta gelin kaynana çekişmesi, yakın akrabaların küslüğü gibi olumsuzlukların çocuk üzerindeki olumsuz durumlarından da bahsediliyor. Doğal olmayan annelik diye bir kavram var kitapta. Okunması gerekir. “Çocuk davranışlarındaki anormalliğin nedeni anne babadır.” diyor. İyi diyor. Kitabın ikinci bölümünde “Ceza çocuğun kişiliğini bozar.” diyor. Peygamberimiz döneminden ilk defa okuduğum Ebû Mahzûre’nin öyküsünü anlatıyor. İyi ki okudum, bir olumsuz durumun peygamberimiz tarafından nasıl olumlu hale getirildiğini öğrendim. Şefkat şiddet dengesi anlatılıyor kitapta. Elini sobaya uzatan annenin çocuğun eline vurup, arkasından çocuğuna sarılıp şefkat göstermesini anlatıyor. Sonuç olarak bugün bu kitabı okumakla kendimi ödüllendirdiğimi düşünüyorum. Hayatında çocuk olan herkeslerin de böyle bir kitabı okumaları gerektiğine inanıyorum.

Çocuk Eğitiminde Pozitif İletişimAdem Güneş · Nesil Yayınları · 2013492 okunma

·

8 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Sait Köşk