"Naciye, bana can ver, kuvvet ver, hepsinden mühimi ümit ver." . "...güneşin daimi ziyası altında yaşayanlar, medid bir karanlığın ne müthiş bir uçurum olduğunu bilmezler." . "Ordular idare ettim. Bir kadını idare edemiyorum." . "Elini yakmana yüreğim yandı. Bilirsin ya, senin bir parmağın da benim yüzümden yanmıştı. Zaten benim yüzümden yanan yalnız parmağın mı? Senin gençlik günlerinin saadetini yaktım, mahvettim." . . İnsanlar bir sanat eserini ortaya çıkarmak için mi aşık olurlar? Bir aşk şiir yazılana kadar mıdır? Sevmek hep bir yere kadar mıdır? Ve hep geride kalan kadın bekler mi? Can Dündar yeni tanıştığım yazarlardan biri. Kitapta birbirinden farklı 10 aşk anlatıyor. İhanetlerle, beklemelerle, özlemlerle, umut etmelerle, idamla sonuçlanan, çoğu parmaklıklar ardında geçen, geride hep bir bekleyeninin olduğu birbirinden farklı 10 aşk. Başta bahsettiğim durum, yazarın yanlış isimleri seçmesinden ya da erkek bakış açısıyla yazdığından kaynaklanıyor olabilir çünkü kitaptaki adamlar hep çok seviyorlar, şiirler, şarkılar yazıp, resimler çiziyorlar, en güzel çiçekleri topluyor, en güzel cümleleri kullanıyorlar ve sonrasında farklı bir kadınla aynı şeyleri baştan yaşıyorlar. Bu durumun rahatsızlığını ve gerçekten herkes böyle mi ümitsizliğinde boğuldum okurken. Favori çiftim Naciye ve Enver Paşaydı ama Selahattin Pınar'ın, Afife Jale'nin uyuşturucu aldığı eczacı tarafından tecavüz edildiğini öğrendikten sonra bir daha başına böyle bir şey gelmesin diye morfin iğnelerini kendi elleriyle yapmasını da aklımdan çıkaramıyorum. Kitapla ilgili tek sorunum kitapta yer verilen isimlerin çoğunun solcu kesimden olmasıydı. Daha objektif yaklaşıp farklı isimlere de yer verilebilirdi. Okuyacak herkese keyifli okumalar dilerim.

Yüzyılın AşklarıCan Dündar · İmge Kitabevi · 20061,268 okunma

·

32 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Güncevari