Üstümüzde taşıdığımız yükü zamanla öylesine kanıksadık ki, ego’muz sakin oturuş süresince
yara izlerini görüp iyileştirmeye çalışmamıza olasılıkla şiddetle karşı çıkacaktır. Bu sürecin
gözlemlenmesi bizi başlangıçta büyüleyebilir ama yine de bedensel ve ruhsal gerçek acılar
hissetmeye hazırlıklı olmalıyız. Bu durumda tüm "suçu’’ dışımızda arayıp Zen gibi bir şeyle bir daha
uğraşmayı istememe eğilimi belirebilir.
Bu da bir olasılıktır, ama bunu seçersek, yazık etmiş oluruz. Çünkü aslında o yola koyulduk bile.
Çalışmaktan şimdi cayarsak, herhangi başka bir zaman bizi yaşamımızın vahşi ormanından çıkaracak yeni bir
kapı, yeni bir açılım bulmamız gerekecektir. Çünkü bizi Zen’e başlamaya itmiş olan içimizdeki ses
artık bir daha susmayacaktır.