Bolano epeydir aklımda olan, okumak istediğim ama bir türlü fırsatını bulamadığım yazarlardan biriydi. "Uzak Yıldız" ile başlamam bence tam doğru bir tercih oldu. İyi ki de tanışmışım kendisiyle.
Bu kitabın ve yazarın bu denli az okunmuş olmasına gerçekten çok şaşırdım. Bolano, Latin Amerika edebiyatı içerisinde Marquez'den sonra en büyük yazarlardan birisi olarak kabul ediliyor artık. Kendisinin aynı zamanda "okuma güçlüğü" rahatsızlığı da var. Uzak Yıldız'ı okumaya başladığımda nutkum tutulmuştu. İnanamamıştım. Böyle bir rahatsızlığa sahip olup da bu kadar çok karakter kullanması, olay örgüsünü bu kadar ince işlemiş olması ve her bir cümlesini bir bina gibi inşa etmesi takdir edilesi bir durum gerçekten. Kendine has bir yazı tarzı mevcut Bolano'nun. Ana eksenine aldığı konuyu birtakım ayrıntıları da içine katarak okuyucuyu metnin içine çeken ve parça parça ayrıntılardan bir bütün oluşturmasını isteyen bir yazar. İlk başlarda şiir yazarak başlayan yaşamı daha sonrasında ise türünü değiştirerek uzun yazılara evrilmiş. Bu da yazdıklarından fazlasıyla hissediliyor. Uzak Yıldız da hemen hemen bunun bir yansıması çünkü şiirin izlerini takip ediyoruz kitap boyunca.
70'li yılların Şili dönemini kapsayan kara bulutların arasından geçen bu kısa ama dolu romanda, ne olduğunu bilmediğimiz bir karakterin peşinden sürükleniyoruz kitap boyunca.
Kitap ile ilgili çok ayrıntı vermek istemiyorum ama her bir şiir cümlesi gökyüzüne yazılıyor. Kitabın başından sonuna kadar hep bir merak duygusuyla sayfaları hızlı hızlı çeviriyordum. Uzun zaman sonra bu kadar etkilendiğim bir kitap olmamıştı. İlerde tekrar okuyacağım kitaplar arasına şimdiden girdi bile.
Latin Amerika edebiyatı sevenler için kesinlikle kaçırılmaması gereken kitaplardan birisi.
