Son zamanlarda bende yıllar önce doğup büyüdüğüm ve babamın yattığı topraklara gitme isteği uyanmıştı. Garip bir istek içerisindeydim. Aslında kısıtlı tatilimizde daha farklı yerlere gitme ve güzel vakit geçirme isteği vardir ailecek. Ama bu sefer o küçük tatil yöresine gitme ve tabiri caizse anıların peşine düşmeye karar verdim. Çünkü bende rüyalarımda hep orada olduğumu görür sokaklarında huzurla dolaşırdım. Sonuç olarak geçen yaz oraya gittik ailemle. Daha sınırlarına girmeden zeytin ağaçlarını görmem ve müthiş havasını teneffüs etmemle içime inanılmaz bir melankoli , ağır bir şey oturdu . Ne konuşabildim çevremdekilerle ne de bir bağ kurabildim. Her gece rüyalarımda beni çağırıyordu oysaki bu küçük kasaba . Öyle anımsıyorumki sokakları o kadar geniş o kadar büyüktü ki bir ucundan bir ucuna gitmek çok uzun bir süre gerektirirdi. Kasabadan içeriye girdiğimizde aracımızı durdurdum. O her taşta her kum tanesinde her ağaçta anılarım vardı . Hepsiyle tek tek sohbet ettim ve hasret giderdim. - Neredesin yıllardır ? - Geldim işte ! Geldim ve eskiyi anmaya güzel günlerimi tekrar yaşamaya geldim. Dedim ... Orada ip atlamıştım .Orada ilk kavgamı etmiş bilyelerimi geri almıştım. Orada Ayşe teyzeme ‘ koş gel eriklerini yoluyorlar ‘ deyip zavallım ağacı yolunmaktan kurtarmıştım. İşte kargılar. En güzel kargidan uçurtmayı ben yapardım. Herkes sıraya girerdi. - ‘Hadi Nurgül sıra bende , ama bana kıyak geçeceksin . ‘ derlerdi. Birde köpeğim Co vardı . Kimse bana ve kardeşlerime yan gözle bakamazdı. Çünkü Co vardı. Bak burasıda bizim cetemizin:) eviydi . Doğal çalılıktan oluşmuş çalıdan çete evimiz. Tek kız üyesi tabiki bendim. O mühendislik harikası sapanlarımızla az kuş vurmamış az pişirmemiştik bu evde... Diyerek adım adım dolaştım sokaklarında kasabanın. Meğerse ne kadar küçükmüş sokakları . Çocuk gözüyle çok büyük görüyormuşuz . Bunu anladım. Her bir milimine göz yaşlarımı dökerek resmen başka bir alemde gibi dolaştım.Babamı gördüm bir köşede beni seyrediyordu ve çok memnundu . Onunlada hasret giderdim . Neredeyse 28 yıldır göremiyordum babamı. Canım babammmmm... Böylece bir yıl önce iyiki gitmişim diyorum köklerimin olduğu kasabaya . İnsanın kişiliğinin anavatanı çocukluğudur der ya Cüceloğlu . Gerçektende öyleymiş ben karakterimi orada oluşturmuşum. Oraya aitim ve ihanet etmemeliyim . Sık sık ziyaret etmeliyim. Gerçekten çok iyi geldi bana oraya gitmek .Rüyalarım azaldı ve huzur buldum. Evet kitabımızda karakterimizde aynı benim gibi köklerinin peşine düşüyor. Orada kendiyle yüzleşiyor . Psikolojik analizler ve hesaplaşmalar çok güzel ve insanıda bu hesaplaşmaya ve kendini tanımaya itiyor . Kısa ama yoğun bir eser olduğunu düşünüyorum. Okunmalı ve okutmalı !

Kökler, Yollar ve Yitik BenlerSusanna Tamaro · Can Yayınları · 2014554 okunma

·

16 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Nurgül TUNÇBİLEK