Gönderi
'Senin o karanlık dediğin şeyden herkeste var canım. Alayı da karanlığıyla yaşayıp karanlığıyla ölüyor. Televizyonda söylüyorlardı geçen, karadelikler yakınlarındaki yıldızlardan kopan parçaları yutarak büyüyormuş. Tıpkı insanlar gibi. İnsanlar da içlerinin karanlığını, ruhunu emdikleri başka insanların aydınlığı ile besleniyor. Anlasana, herkes birbirinin katili. Ama sorsam herkes çobanyıldızı,herkes incitildi,herkes aldatıldı. Peki o zaman indiren kim,kim kırdı bunca insanı? Şunu kafama sok artık kötülük bu türün hamurunda var. ' Iste böyle başladı Adalet'in hikayesi. Ölümün kıyısına gelince sorguladı çocukluğundan itibaren yaptığı hataları ve peşine düştü. Başta amacı vicdanını rahatlatmak gibi görünsede bunca zaman farkına varamadıklarını,~ varamadıklarımızı gün yüzüne öyle bir çıkarıyor ki afallaşıveriyoruz. Sonra anlıyoruz herşeyi dokunarak değiştirebileceğimizi.. Boşuna değildi hiçbir şey vardı tonlarca sebebi,anlıyoruz.. Herşey bir andan ibaret. Sonrası var mi yok mu bilmiyoruz. Nermin Yıldırım bu kitabında da öyle şahane noktalara değinmiş ki yine ! Bir yandan toplumsal mesajlar verirken bir yandan da minicik bir cesaretin çok şeyi değiştirebileceğini anlamamızı sağlıyor.. Anlatımını zaten çok ama çok beğeniyorum. Samimiyeti,ışık saçan gözleriyle harika bir kalem. Bu kitap sizden iz taşıyor sayın Yıldırım. Kitaplığımın en gözde yerinde tekrar dokunulmak üzere ışık saçıyor.
''Dünyaya ve ruhlarımıza dokunarak.. 2019 Nisan / Izmir '' @nnerminyildirim
Şu alıntıyı da iliştirmezsem olmaz ; '' Bir hayatım daha olsa, korkmadan dokunmak için yaşardım onu. Bir keklik beslerdim ellerimle,varsın uçsun sonunda. Bir çiçek büyütürdüm varsın solsun sonunda. Bir omuz ısıtırdım varsın gitsin sonunda. Dokunurdum. Ben erine dek, o eriyene dek, biz hiçleşip karışıncaya dek bu derin boşluğa dokunurdum.. ''
·
1 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.