Suçumuz İnsan Olmak'ı evimde, yalnızlık ismini verdiğim köşemde bitirdim. Bir yağmurun eşliğiyle hem de. Bir insanın gözyaşlarına benziyordu. Bir annenin yitip giden evladına ağlayışı da olabilir, bir genç kızın yitip giden hayallerine ağlayışı da. Öyle bir andı işte. Sonuçta kitap da bunu anlatmıyor muydu? Suçumuz birer insan olmak demiyor muydu? Bir insanı haddinden fazla sevmek suçtu zaten. Boyundan büyük işlere kalkışıp yabancı bir insanla iki laf kelamda bulunmak da suçtu. Öyle ki bu suçlar büyüye büyüye bir dağ olurdu ve sonunda insanı bir boşluğa bırakırdı, yaşamdan soyutlardı. Ama kendi düşüncelerinde kurduğu yaşamdan bahsediyorum elbet. İnsan çaresiz kalınca insan olmaktan çıkardı. Oktay Akbal vermiş olduğu bu eserle bir insanın daha doğrusu insanların, gündelik hayatlarının yanısıra kendi iç dünyalarında yaşadıkları duygularıyla başbaşa kalmışlığını gösteriyor. Evli barklı Ankara'da yaşayan memur bir Nuri ile yine aynı şehirde yaşayan göğsünde taşıdığı bir mutfak önlüğüyle sarışın saçlı ev hanımı Nedret. İki düşünen, iki arzulayan varlık. Diğerleri gibi ikisinin de suçu insan olmaktı. Akbal'ın da dediği gibi ''İnsan neydi ki?'' Evli, çocuklu, bir işi de olan Nuri Bey neden mutlu olamıyordu? Neden her gece kollarına saçları dökülen karısı onu mesut edemiyordu? Ve Nedret, neden hayalleri her seferinde yıkılıyordu? Kocasının durumu müsait de olsa akşamüstü olduğunda derin düşüncelere dalan bu kadını kim bu hallere düşürdü? Derdi neydi bu genç kızlığı elinden alınmış kadının? Onu böylesine üzgün durumlara düşüren hangi acımasız varlıktı? Bilerek ve umarak okudum bu eseri. Umduğumu da buldum. Nihayetinde bir insanın arkadaşı Sait Faik gibi biri olursa yazdıkları da onun mukabilinde hoş ve güzel olacaktır elbet. Sait Faik'in biyografi ve eserlerinde de yer edinmiş Akbal'ı epeydir tanıyorum. Zaten kitabın yarısına gelince hemen aklıma geldi Sait Faik'in bir sözü: ''Kimdim, neydim, kimi seviyordum?'' İşte beklediğim cümle, kitabın esrarına yakışır en etkili söz buydu dedim kendi kendime. Ve devam ettim Nuri ile Nedretin anlaşılmazlıklarla dolu dünyalarına. Diyordu ya hani Akbal: ''İnsanoğlu bir bilmeceydi. Çözemezdi kimse onu.'' Çözemedim ben zaten her gece gizli gizli içen, ağlayan, aşkının bulunduğu muhiti gözleyen adamı ve yine çözemedim radyoda her bir keder şarkısı çaldığında ayrı bir dünyaya yol alan Nedret'i, 16 yaşındaki koşan, gülen, zıplayan gençlik haliyle Nedret'i... Aşk neydi, nasıl bir şeydi, var mıydı yoksa hakikaten yok muydu veyahut yazarın da dediği gibi aşk bir avunmaydı, aldatmaca mıydı? Mutluluklar neden yarım kalırdı? İnsan olmamızdan ötürü müydü? Evet evet, insan olmak bir suçtu başka bir şey değil... Son olarak Perihan Altındağ'ın yorumuyla bu nadide eser Nuri, Nedret ve aşkları, sevgileri, hayalleri yarım kalmış tüm insanlara gelsin, suçu sadece sevmek olanlara... youtube.com/watch?v=rEJWDdu...

Suçumuz İnsan OlmakOktay Akbal · Can Yayınları · 2000477 okunma

··

389 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

İsmail