1977'de kaybettiğimiz Oğuz Atay'ın bu kitabı hakkında ayrıntılı bir inceleme yazmak için ikinci kez okumam gerekeceğini düşünüyorum: anlamadığımdan değil, daha çok romanın bütünlüğünden koptuğum için. Okurken yer yer çok sıkıldığımı, ama çok etkilendiğim bölümlerin de olduğunu itiraf etmeliyim. Örneğin Selim'in günlüklerindeki o uzun şiire (ya da şarkıya) hayran oldum, bir tür mesnevi okur gibiydim. Hiçbir noktalama işaretinin olmadığı, yazarın dilbilgisi kurallarını yürürlükten kaldırdığı, Günseli'nin Selim'i anlattığı bölüm de beni çok etkiledi. Günseli Turgut'a Selim'i anlatıyor, anılarında Selim'le konuşuyor, Turgut kendisiyle, arada (kişilik bölünmesi ve/veya iç ses olan) Olric'le ve bazan da Selim'le konuşuyor. Bunlar olurken cümlenin başı sonu neresi anlamıyorsunuz, ama yine de okur sezgisel olarak bir bütünlük kurabiliyor bana göre. Büyük harf, virgül ,nokta, ünlem yok burada. Belki bu nedenle bu kadar akıcı, hızlı (neredeyse düşünce hızında) bir bölüm ve bunu çok sevdim. Postmodern edebiyatın ülkemizdeki öncüsü olan bu değerli roman, eğlenceli, insanı içine çeken alışıldık olay-yer-zaman-kişi kurgusunun dışında, tam da bu tarza uygun olarak yazılmış bir eser. Somut ve soyut gerçeklik iç-içe geçmiştir, olay kurgusu yerine öznel tanımlamalar ve ayrıntılar ön plandadır. Belki de bu nedenle, tıpkı bu yazın türünün diğer yazarlarından Hasan Ali Toptaş'ın Bin Hüzünlü Haz gibi bir arayışın romanı olarak düşündüm. Olaylar, özellikle Selim'le ilgili olanlar, doğrusal bir zaman akışı için de değil, daha çok geriye dönüşlerle kişilerin ağzından anlatılan anılar şeklinde betimlenmiştir. Ben amatör bir yazar olarak, daha çok roman tekniği açısından bana katacağı çok şey olacağına inandığım için sabırla okudum; ancak yukarıda yazdığım nedenlerden kaynaklanan okuma güçlüğünden dolayı, ortalama bir okur kitlesine hitap eden bir roman olduğunu düşünmüyorum.

TutunamayanlarOğuz Atay · İletişim Yayınları · 202062bin okunma

·

2 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Yunus Ali