Yıl 2013 o zamanlar biz 17 yaşındayız.
Sevdiğimin adı Zeynep.Zeynep'le biz aynı okuldaydık.Annelerimiz arkadaştı.Ben onu o da beni çok seviyordu.Birgün ikimizin de kanser olduğunu öğrendik.Ağladık durduk sonra bana bakarak,"beraber atlatacaz" dedi.Güçlü olmaya çalıştık falan derken Kemoterapiye başladık.Saçlarımız dökülüyor birbirimizle dalga geçip gülüşüyoruz.Böyle iki ay falan geçti.Sonra onun durumu kötüye gitti tekrardan ama nasıl ağlıyorum kendimi unuttum resmen.Hastanede yatıyordu,yanına gittim.Bana"ben öleceğim,biliyorum üzüleceksin ama en güzel iki yılımdı seninle olan yıllar...Seni çok seviyorum hayatım boyunca sadece seni sevdim,hayatımda sadece sen vardın ve hep de tek kalacaksın.Bak eğer ben öldüğümde arkamdan çok ağlama tamam mı?Hayatını yaşa,mutlu ol,insanlarla tanış,yeni kıyafetler al,istediğin bölümü kazan ve ilerde seni benim gibi seven biriyle evlen."dedi.Ben evlenmem olmaz hem sen iyileşeceksin,böyle şeyler konuşma falan dedim ama yutkunmaktan konuşamıyordum. Gözlerimin içine bakıp yüzümü okşadı:"Unutma,sen mutluysan bende mutluyum.Seni hep izleyecem ve ben şuan bile mutluyum çünkü seni severek ölecem."dedi.
Neyse epey konuştuk,ağlaştık böyle...Sonra eve gittim.Ertesi gün yine hastaneye gelecektim.
Akşam oldu aradılar bizi hastaneye gittik.Sürekli benim adımı sayıklamış.Gittiğimde yatağında yoktu...Benim Zeynep'im melek olmuştu...
Şuan ben 22 yaşındayım.Kanseri yendim ve eğer yaşasaydı evlenecektik.Onu hala ilk günkü gibi seviyorum.Biliyorum beni izliyor çünkü ne zaman çok özledim diye ağlasam rüyama geliyor,konuşmuyor sadece bana bakıyor ama olsun onu rüyamda görmek bile huzur veriyor bana.
·
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.