Tekrar tekrar okuduğum altı çizili cümleler ve paragraflarla dolu harika bir kitaptı. Okulda, Cemil'in Tahsin'e attığı bir taşla başlayan olaylar ve kurgunun işlenişi, anlatımlar, psikoloji yönünün işlenişi mükemmeldi. Necati ve Orhan'ın sohbetlerinin içinde olmaktan çok keyif aldım. Orhan'ın Vedia'ya sevgisi samimi, kararlı ve her yerde okunamayacak güzel ifadelerle anlatılmıştı. Orhan'a karşı Vedia'nın kararsız halleri zaman zaman yorucuydu. Kitabın sonunda acaba o taş hiç atılmasaydı bambaşka hayatları olabilir miydi diye düşündürüyor. En azından Orhan için..
