Bu incelemeyi oldukça büyük bir heyecanla yazıyorum. Başucu kitabım yapıp çok sevdiğim dostlarıma armağan ettiğim bu kitap, sadece unutulmuş bir mektubun değil; insan olarak unuttuğumuz tüm değerlerin kefaretini ödüyor. Sevginin, özlemin, vefanın, yaşamın, ölümün, dostluğun, 'insan olma'nın... Her bir sayfa, okudukça aslında hayata dair içten içe bildiğimiz ama unuttuğumuz, unutur gibi yaptığımız pek çok şeyi yüzümüze çarpıyor. Hayat koşuşturmacasında üstümüze başımıza bulaşan o fark etmediğimiz veya fark etsek de önemsemediğimiz toz, kir her bir sayfa çevrilişinde savruluyor adeta. Sayfaların rüzgarı üflüyor yüzümüze bir rüzgâr gibi. Kitap diyor ya hani, "“Bugün bir iyilik yap kendine. Kendine dokun," diye, işte dokunuyorum. Dokundukça yaralarımızı fark ediyoruz. Acılarımız varmış pansuman yapmadan üstünü örttüğümüz, görmezden geldiğimiz. Kitap pansuman yapıyor. Yaramızdan bulaşan kanları kitap yıkıyor. Sonra gözümüzün perdesini sıyırıyor, kulağınızın pasını siliyor ve öğüt veriyor. Etkisi altına alıyor. Bazı cümleleri içime iyi işlensin diye defalarca okudum. Hiçbirini unutmak istemiyorum. Bunun yanı sıra Ural, ironiyi de oldukça başarılı kullanmış mektuplarda. Bundan mıdır bilmiyorum, kitabı ağır ağır okumak istedim hiç bitmesin diye. Bir cümlenin bile derinlerine inmeden başka cümleye geçeyim istemedim. Sevgili Dost, İşin özü, bu kitabı lütfen oku ve okut :)

Posta Kutusundaki MızıkaA. Ali Ural · Şule Yayınları · 202019,9bin okunma

·

1 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.