Sabah uyandığımda uzun zamandır hissetmediğim bir yorgunluk ve ağrı vardı üstümde dün çok yoruldum gece on gibi döndüm eve, galiba ondan diye düşündüm ve umursamadım. Gece tişörtle yatmayı sevdiğim ve hava da soğuk olduğu için tüm camları kapamıştım zaten güneş almayan ev iyice basık bir hal almıştı. Bundan normalde rahatsız olurdum ama bu sefer umursamadım. Buzdolabına ilerledim birkaç gündür dışarda yiyordum buzdolabı boştu, zaten dedim kendi kendime kahvaltı yapmayı sevmiyorsun önemli değil umursamadım. Çalışma masama ilerlediğimde çok dağınık olduğunu ve bir dolu kitap olduğunu -yeni aldıklarımda dahil- gördüm ve toplamam gerektiğini farkettim zaten çalışmıyorum dedim kalsınlar masada, umursamadım. Ama sonra istemsizce böyle değilim kitaplarım değerli diye düşündüm 15 yaşımdan kalma kitaplarım bile düzgün bir şekilde duruyor neden böyle oldu ki neyse bu histe geçer dedim, umursamadım. Dışarı çıkmaya karar verdim yürürsem açılırım dedim arkamda döndüğümde moralimi bozacak berbat, küçük ve dağınık evi bıraktım -hayır orası ne evim ne de yuvam sadece ev- ve çıktım. Siteden çıkarken -hayır durumum iyi değil ailemin durumu iyi sadece üniversiteyi kazandım diye alındı- güvenliğe selam verdim hemde gülümseyerek kendime şaşırdım ama umursamadım. Ev 2+1 di satıp başka bir yerde 1+1 ev alırsam elime biraz daha para geçer zaten sevmiyorum burayı diye düşündüm ama vazgeçtim annemler satıldığını görünce anlarlardı bir şeyler olduğunu nasılsa harçlık gönderiyorlardı ayrıca sahi ne zamandır aramamıştım onları hatırlamıyordum neyse biraz daha iyi hissedince ararım zaten kardeşlerim orada dedim umursamadım. Yolda yürürken insanları görünce kafamı eğerdim tanıdık olabilirler falan diye halbuki liseye başladığım ve ilk kez yürüyerek eve dönmeye başladığımda her gördüğüme selam verirdim -almasa ve somurtsa bile- özellikle yaşlılara, ne kadar da güzel gülerlerdi selam verince "hala bir umut var" der gibi geçti o günler çocuktum hayatın gerçeklerini görmemiştim dedim ve umursamadım. Bir dükkanın camekânında kendimi gördüm evdeki aynaları atıp kendime bakım yapmaktan vazgeçtiğimden beri aynalara küstüm ama yansımamı görünce biraz daha kilo almışım dedim ama nasıl olsa uzun zaman önce kendime bakmaktan vazgeçtim diye düşündüm ve umursamadım. Playlistimden rastgele bir şarkıya bastım eskiden özenle seçerdim ruh halime göre şarkıyı bunu da umursamadım. Şarkı da kadife sesli bir adam diyordu ki "Delirmiyorsam geçmişim yüzünden, gelir diyorlar bir gün gidenler." Hayır dönmüyorlar -2 yıl önce görüşürüz ben sana dönerim diyen 'dostlarım' dönmedi, beni bekle döneceğim seni seviyorum diyen ve evlenmek istediğim kişi dönmedi, abim araba kullanıyorum ben sana döneceğim dedi ama...dönmedi , dönemezdi de zaten çok uzaklarda şimdi kötülüğün olmadığı yerde... yani umarım- dedim kendi kendime saçmalık neyse dedim ne de olsa şarkı, umursamadım. Yürüdükçe şarkı sesi gitti düşüncelerimin sesi geldi ne çok şeyi umursamıyorum artık diye düşündüm eskiden böyle miydim? Hatırlamakta bile güçlük çekiyorum ama hayır asla böyle değildim gezerdim, dans ederdim, konuşurdum -çok konuşurdum-, severdim, aşık olurdum, film izlerdim, kitaplar hakkında yazı yazardım, şarkı söylerdim, spor yapardım ve en önemlisi...gülerdim katıla katıla, kahkalarla, gözlerim dolana kadar hatta dikkat çekecek kadar gülerdim. Şimdi ise yaşamaktan vazgeçmiştim. Bazı acılar üst üste gelirdi ya işte ben bunları kaldırabilecek güçte değilmişim demek ki dedim kendi kendime ve yine umursamadım...
~lermania