Sevilmeyen insanların gözlerinin ışığı hep biraz sönüktür. Bunu görmek her zaman hüzünlendirir beni. Aç kalmak, susuz kalmak gibi bir şeydir bu...
insanın önce sevmeye mi yoksa sevilmeye mi ihtiyacı vardır? Yoksa bu bir ihtiyaç ilişkisi veya öncelik sonralık durumu ile açıklanmaz mı? Düşünmeye değer bence. İnsan; kendini, doğayı, canlıları kısaca her şeyi, Yunus diliyle Yaradan'dan ötürü yaratılanı severse zaten sevilir de. Yakın zamanda okuduğum TOMURCUKLAR AÇSIN DİYE (Ali Bahadır Sevinç) kitabında şöyle bir yer var: (s. 174) bağlantılı olduğu için yazıyorum.
"Sevgi bir bütünse, o bütünün bir parçası olan
kendini de elbette sevmelisin. Kendini sevebildiğin sürece içinde var olan o sevgiyi başkalarına da verebilirsin. Bu durumda kendini sevmekle başkalarını sevmenin birbirine zıt şeyler olmadığı,
bilakis birbirini desteklediği açıkça görülmektedir. Buradaki sorun, sevginin kuşatıcılığından ve ayırt edilemezliğinden habersiz yalnız kendini, bir nesneyi ya da birini sevmektir. Bu nedenle birbirlerinden başkasını gözleri görmeyen aşıkların durumunu ünlü sosyolog ve psikanalist Erich Fromm (1900–1980) “iki kişilik bencillik” olarak yorumlar."
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.