Nilüfer Aksu
Annem'e
Ben seni hiç yürek dolusu gülerken görmedim.
Korkar mıydın ? Gülmeye.
Yoksa gülüşlerini mi ? Çaldılar.
Gülüşlerin gibi ağlamalarında duyulmazdı,görülmezdi
Sessiz ve gürültüsüz...
Ne vakit yanına gelsem ,hep iyiyim derdin.
Anlardım ama belli etmek istemezdim.
Sen daha çok üzülmeyesin diye.
Sarılırdım sana çocuk kalbimle.
Sarmalardım küçük ellerimle.
Ve ben annem;
Tıpkı sen gibi ,senin gibi gittiğin günkü gibi kaldım.
Hiç büyümedim.Büyümek istemedim.
Büyüyen sadece özlemlerimdi.
Sevgine...
Kokuna...
Sesine...
Hasret.
Acı zamanla geçer,diner dediler.
Geçmiyor ki.Dinmiyor .Annem.!
Yokluğunun 37., senesi.
Yerini sadece sızıya bırakıyor.
Ah ! Bu özlemek sancısı.
Ellerinin havada asılı kalması.
Bir boşluğu sarmalaması.
Sesinin karşılığı olmaması.
Gözlerinin bir boşluğa çakılması.
Gelmeyecek olanı beklemenin verdiği o 'iç yangını.!'
İşte o hiç geçmiyor.Annem...!
··
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.