NIETZSCHE VE INSANLIĞIN TEMEL SINAVI.
Torino'da 1889'da hayatınin dönüm noktasina yürüdüğünü bilmeyen Nietzsche, şehri dolaşırken bir faytoncunun atinı kırbaçladığını görür. At o kadar yorgundur ki kirbaç darbelerine tepki veremez halde yere çökmüştür. Nietzsche, koşarak atın yanına gider, boynuna sarılir, ağlayarak ata bir şeyler söyler bilincini yitirir ve bayılir. Bayılmadan önce ata "Anne, senden özür dilerim" veya "Anne, ben bir aptalım" dediği rivayet edilir. Bu olaydan sonra tam 10 yıl kimseyle konuşmaz dengesiz davranışlari artar, akıl hastanesine yatırılır ama asla eskisi gibi olamaz.
Dostoyevski benzer bir olayi Suç ve Ceza'da Raskolnikov'un uykularını kaçıran en büyük kabusu olarak bir çocuğun çaresizliğiyle anlatır Raskolnikov küçük bir çocuktur. Bir arabaci yorgun yürüyemeyecek halde ki atıni; hiç acımadan, çekemeyeceği kadar insanla dolu arabayı çekmesi için kirbaçlar, yanındakiler de onunla birlikte ellerine geçen her şeyle ata vururlar. Küçük bir çocuk olan Raskolnikov ata sarilir, ağlar yardım ister ama kimse ona yardım etmez. En sonunda arabaci herkesin gözü önünde ati vahşice öldürür. Yaptığından kendisi ve onunla birlikte olanlar büyük keyif alırlar.
Milan Kundera Varolmanın Dayanılmaz Hafifliği kitabinda Nietzsche'nin olayinı şöyle değerlendirir. "Gerçek insan iyiliği, ancak karşısındaki güçsüz bir yaratıksa bütün saflığıyla özgürce ortaya çıkabilir. Insan soyunun gerçek ahlaki sınavi, temel Sinavi (iyice derinlere gömülmüş gözlerden uzak sinavi) onun merhametine bırakilmışlara olanlara davranişlarında gizlidir: Hayvanlara.
Ve işte bu açidan insan soyu temel bir yenilgi yaşamıştır, o kadar temel bir yenilgi ki, bütün öteki yenilgiler kaynağını bundan almaktadır." Nietzsche ve Dostoyevski, insanların anlam veremedikleri merhametsizliği karşısında çaresiz kalip, insanlardan uzak durmayı tercih etmişler.
Goethe bu çaresizliği şöyle tanımlar: "Dünya Hassas Kalpler lçin Bir Cehennemdir..!"
·
25 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.