Günümüzde olan olayların sebebini anlamak ve sorguya geçebilmek için Kurtuluş Savaşı'ndan bu yana olanları şöyle bir gözden geçirmek
gerekir.
Birinci emperyalist dünya savaşı ile Türkiye'de gördüğümüz manzara şu idi. Bir tarafta emperyalist işgali kabullenmiş, emperyalizmle olan
ekonomik ilişkilerini, yani, Mustafa Kemal'in deyimi ile yabancı sermayenin Türkiye'de jandarmalık görevini devam ettirmeyi amaçlayan
İstanbul ticaret burjuvazisinin denetimindeki saray ve çevresi. Diğer tarafta, emperyalist işgale karşı bir direniş hareketi planlayan, tam
bağımsızlığı ilke edinmiş ilerici devrimci subaylar, yeniden paylaşmada sıra Türkiye'ye geldiği zaman direniş hareketini planlayan
subaylar Anadolu'ya geçmeyi uygun gördüler. Emperyalizme karşı savaş kararı uygulamaya başlandı. Anadolu eşrafını, tefeci bezirganı
müttefik olarak yanlarına aldılar. ışgal altındaki bölgelerde başlayan çete savaşları kısa zamanda gelişti, düzenli ordu savaşına dönüştü.
Sonunda savaş kazanıldı. Anadolu ihtilali lideri Mustafa Kemal, Anadolu eşrafına, tefeci-bezirgana, reformist burjuvaziye dayanan bir
devlet kurdu. İkinci emperyalist dünya savaşı önceleri bozulan ekonomik durum Türkiye'yi dış yardım almaya iteledi. Savaşın patlak vermesi sarsılan
ekonomiyi batağa soktu. İlk ikili kredi ve yardımlaşma antlaşmaları bu dönemde yapıldı. Kurtuluş Savaşı'ndan bu yana giderek palazlanan finans kapital batağa giren ekonomimizin zorlaması ile yeni bir sınıfsal denge kurmak için harekete geçti. Tefeci bezirgan, kasaba kodamanı ile bir olup
reformist burjuvaziyi iktidardan attı. 1950'lerde olan bu tarihe '1950 halk hareketi' yutturmacası olarak geçen şey işte bu karşı-devrim
hareketidir. Menderes'in şahsında billurlaşan bu ittifak çarpıcı sloganlar atmaktan da geri kalmıyordu. Kitlelerin hayal gücü kolayca
harekete geçirildi. Kağıttan şatolar kuruldu. Her mahalleye bir milyoner sloganı eşya piyangosu yerine geçti. Alçakça, adice yürütülen
sömürü nerede ise yağ-bal oldu. Finans kapital ile tefeci bezirgan, Anadolu ticaret burjuvazisinin bu balayı 4-5 yıl sürdü. En basit bir
ekonomi politikası bile tesbit edilememişti. Ne tarım alanında yatırım yapılmış, tohumluk, ziraat makinaları gibi üretim arttıran ekonomiye
rahatlık getirecek tedbirler alınmış, ne sanayide iflas etmiş tarım politikası sonucu hızla artan işsizler ordumuzu üretici hale getirecek
güçlü yatırımlar yapılmış, ne de eğitim sorunu üzerine kafa patlatılmıştı. Ardı arkasına iktisadi-askeri, kültürel ikili antlaşmalar yapılıyordu. Günün felsefesi; gelsin dış yardım, kabarsın borç hanesi. Öte yandan artan bir sömürü, dayanılmaz hale gelen hayat pahalılığı, paranın düşen değeri. 1958'ler geldiği zaman vaziyet dayanılır gibi değildi. Kitlelerin hoşnutsuzluğu ayyuka çıkmış, bu da ifadesini toplumun en dinamik kesimi olan gençlikte bulmuştu. Bugün
kutlatılmayan 28-29 Nisan hareketleri bu kokuşmuş yönetime, bu iğrenç sömürüye baş kaldıran halkın somutlaşmış tepkisidir. Her iğrençlik
kendi alternatifini de beraber getirir. 27 Mayıs ıhtilali bütün bu olanlara dur diyen bir radikal subay, reformist burjuva hareketidir.
Finans kapital bu seferde, Menderes'in temsil ettiği tefeci-bezirgan kasaba kodamanını itelemiş, küçük burjuva radikallerine ve reformist
burjuvaya omuz vermişti. şimdi yeni bir sınıfsal devre doğmuş, en basit demokratik müesseseleri bile işlemez hale getiren, alçakça baskı
kanunları tezgahlayan, gençliğe kurşun sıkan yönetim alaşağı olmuştur. Finans-kapital gelişmesine, gürbüzleşmesine engel olmayan, buna karşı
sömürüyü daha modernleştiren hiçbir ilerici atılıma mani olmaz. Nitekim 27 Mayıs ıhtilali hem kitlelerin demokratik isteklerine cevap
veren ilerici bir hareket olmuş hem de yarattığı yeni sınıfsal denge ile finans-kapital'e kuvvet şurubu şırınga etmiştir. ıktidarda bir kez
daha etkinlik kazanan küçük burjuvazinin radikal kalemleri beraberlerinde demokratik kuruluşları ve fikirleri de getirdi.
Hazırlanan Anayasa reformcu, demokratik ve ilerici bir anayasa idi.Kitlelerin her türlü demokratik isteklerine karşılık vermesi ile
getirdiği özgürlük ve tartışma-inceleme ortamı bir çok gizliliği, bilinmeyeni ortaya çıkarttı. Tüm zenginliklerimize, yer-altı, yer-üstü
kaynaklarımıza, bakırımıza, kromumuza, petrolümüze, halkımızın yarattığı bütün değerlere el koyan, haysiyetimizi ayaklar altına alan,
yoksulluğumuzun tek sebebi ABD emperyalizminin dost yüzü açığa çıktı. Baş düşmanı gördük, tanıdık.
Türkiye'nin politika arenasında meydana gelen bu yeni kuvvet dengesi sonunda bir sol doğmaya başladı. BU da toplumun en uyanık, en dinamik
kesiminde, gençlik içinde yansıdı. Araştırıcı-öğrenici niteliğimiz orta çağ karanlığından sıyrılmamıza yol açtı. Okuduğumuzu anlıyor,
iğrenç sömürüyü, kol gezen işsizliği, açlığı, salgın hastalıkları, tüm gerçekleri görüyorduk. Biliyorduk ki, finans-kapital, tefeci-bezirgan
ikilisi iğrenç iğrenç çıkarları uğruna memleketi emperyalizme peşkeş çekiyordu. ıkili antlaşmaları ile, Nato'su ile tüm zenginliklerimizi,
yarattığımız değerleri dışarı taşıyor, kendileri de bu sömürünün yüzdesini alıyorlardı. Yönetimin kafası, sömürüyü devam ettirmenin
yollarını bulmak için karşı çıkanı yok etmek için çalışıyordu. Küçük burjuva radikallerinin, reformist burjuvazinin etkinliği kısa sürdü.
AP koalisyonları yönetime tefeci-bezirganların, kasaba kodamanlarının tekrar katıldığını gösteren hareketler oldu. Bu yıllarda yeni bir
kuvvet dengesi görüyoruz. ıktidar finans-kapital, reformist burjuvazi, tefeci-bezirgan, Anadolu kodamanı arasında paylaşılmıştı. Ne var ki;
reformist burjuvazi etkinliğini kaybetmeye başlamış bunun yerine tefeci-bezirgan gittikçe daha fazla etkinlik kazanmaya başlamıştır. AP
iktidarı yönetiminde meydana gelen kitle hareketlerini, öğretmenler yürüyüşü, ımran Öktem'in cenazesi gibi olayları açıklamak ancak
yukarıdaki sınıfsal dengeyi kavramakla mümkündür. Demirel iktidarının son günlerine doğru 1968-1970 arası ışçi-Gençlik-Köylü demokratik
hareketleri gelişti. Türkiye'de Sol'un gelişmesi kitlelerin demokratik hareketlerinin başlaması ve en tabii anayasal haklarını kullanarak
hakim sınıflara hesap sorması çıkar ve sömürü çevrelerini ürküttü. En ufak bir muhalefete bile tahammülü olmayan ABD emperyalizmi ve
ortakları AP yönetimini yetersiz bulmaya başladı. Alınan tedbirler soygun ve talanın sessizce yürütülmesini sağlayamıyordu. Kitlelerin
hoşnutsuzluğu bu denli insafsızca, bu denli göstere-göstere sömürülmelerine karşı homurdanışı bir avuç finans-kapitalisti rahatsız
ediyordu. Sert tedbirler alınmalı, geceleri uykularını kaçıran homurdanmalar susturulmalı, pişmiş aşlarına soğuk su katılmamalıydı.
Bunu temin ise ancak finans-kapitalin tek başına iktidarı ile mümkün idi. 1970 ışçi-Gençlik-Köylü hareketleri, Demirel iktidarını güç
durumlara sokmuş, batağa giren ekonomi, büyüyen dış ticaret açığı, yamalı bohçaya dönen bütçe, devalüe edilen lira ile ardı arkası
kesilmeyen yeni yeni vergiler karşısında yönetemez hale gelmişti. Finans-kapital durumun düzelmesi için gördüğü tek çareyi, ortaksız
iktidarı, uygulamakta gecikmedi. 12 Mart muhtırası Cumhuriyet tarihinde finans-kapitalin diktatoryasını okuyan bildiridir. 12
Mart'ta finans-kapital safra atmış, iktidardaki diğer ortaklarından, küçük burjuva radikallerinden, reformist burjuvaziden,
tefeci-bezirgandan arınmış bir iktidarı oluşturmuştur. Devlet mekanizması finans-kapitalin tartışmasız kontrolü altına girmiş,
bütünleşmiştir. Faşist ağını kurmaya karar vermiştir. Bugünkü durum iktidarını ortaksız yürüten, değil sol'u, radikalleri bile susturan,
öyle kİ; bir gün evvel Anayasa değişikliğini danıştığı profesörleri bile ertesi günü hapise yollayan, devrimci avına çıkmış bir avuç
finans-kapital oligarşisi iktidarının Anayasa değişikliği, baskı kanunları hazırladığı, iğrenç sömürüsüne dur diyecek bütün güçleri saf
dışı bıraktığı, parlamenter faşizmin hüküm sürdüğü bir durumdur. Bugünkü yönetim oligarşinin asker kanadının Erim hükümeti ve
parlamento maskesi altında sürdürdüğü bir faşist yönetimdir. Oligarşinin Demirel kanadı yıpranmış, yerine oligarşinin askeri kanadı
geçmiştir. Finans oligarşisi bütün hışmıyla bağımsızlık savaşçılarının üzerine yürümüş askeriyle, polisiyle, adliyesiyle, bu gür sesi
susturmaya çalışmaktadır. Kurtuluş Savaşı'ndan 1971'e kadar Türkiye'de olanlar böylece özetlenebilir.
İddianamede bahsi geçen, yazılan olaylara gelince, savcının yaptığı gibi bizde meseleyi ta başından almak, ilk gençlik olaylarına, hatta
27 Mayıs ıhtilaline inmek zorundayız. Olayları buradan almak Anayasa'yı ve Hür Demokratik ortamı kimin hazır altı edip
baltaladığını, kimin can pahasına koruyup yerleştirmeye çalıştığını anlamak için şarttır. Dönelim 27 Mayıs 1960'a.
Demiştik ki, 27 Mayıs ıhtilali bunalan ekonomimize çözüm getiremeyen, gizleyemediği sömürü ile, yarattığı açlık ve sefaletle halkın
nefretini kazanan bir iktidara karşı küçük burjuva radikalizmi ve reformist burjuvazinin giriştiği bir harekettir.
27 Mayıs'ta radikal burjuvazinin etkisiyle demokrasi yolunda adımlar atılmış, temel hak ve hürriyetler teminat altına alınmış, pozitif
hukukun sağlam temeller üzerine oturması sağlanmıştır. Bunların yanında devlet aygıtı önemli demokratik kuruluşlarla desteklenmiş,
Üniversitelerde belli fikir özgürlüğü sağlanmıştır. 1960'ın hemen sonraları küçük burjuva radikallerinin etkinlik sağladığı yıllardır.
BU yıllar emperyalizmle hiçbir göbek bağı olmayan, gençliğin öğrenme-araştırma, inceleme, kısaca orta çağ karanlığından,
fikirsizliğinden kurtulma yılları olmuştur. 1961 Anayasası ile kazanılan mesafeleri şöylece özetlemekte fayda vardır.
ışçiye tamamen çalışma, sözleşme ve grev yapma hakkı işçilerin demokratik hareketlerine dayanak olmuş, işçiye dayanak gücü vermiştir.
Örgütlü sermayeye karşı mücadelenin ancak toplu hareketlerle mümkün olduğu görülmüş, grev ve sendikal örgüt kurma mücadelesi, Anayasa ile
kazanılan 'düşünce ve kanaatlerini söz ve yazı ile serbestçe ifade etme' hakkı ile daha da güçlenmiştir. Çıkacak faşizm kokulu kanunların
Anayasaya aykırılığı ıspatlanacak duruma getirilmiş bağımsız Anayasa Mahkemeleri kurulmuştur. Çeşitli meslek gruplarına örgütlenme ve
direnme hakları tanınmış, kitlelere hoşnutsuzluklarını etkili bir biçimde belirtme, gerekirse direnişe geçme hakkı verilmiştir. Bütün bu
etkili ve ilerici kararlar yönetici kadroları kontrol altında tutma, üzerlerinde etkili olma ve denetleme olanağını doğurmuştur. Alınan
kararların ve uygulamaların halkın çıkarıyla olan uygunluğu tartışılır olmuştur. Bütün bu ileri adımlar, tanınan hak ve özgürlükler geniş bir
tartışma ortamı açmış, çıkarlarımıza ters düşen kararlar her çevrede anlaşılacak şekilde derinlemesine tartışılmaya başlanmıştır. Kitleler
Anayasanın sağladığı her hakkı benimsemiş, kendine mal etmiştir. Gelişen fikir akımları gittikçe daha çok konuyu incelemeye başlayan
aydınlar, örgütlenen, gerekince direniş hakkını kullanan, tartışma açan meslek grupları ve özellikle halkının meselelerini kendi
meseleleri kadar ön plana alan gençlik, finans-kapitali tedirgin etmiş, huysuzlandırmıştı.
Reformist burjuvazinin bu iki üç yıllık etkinliği finans-kapital tarafından tefeci-bezirgan kasaba kodamanı ile engellenmeye
başlanmıştır. ılk iki üç yılda halkımızın kaydettiği bu gelişme karşısında finans-kapital ürkmüş 1960'ta itelenmesine göz yumduğu
tefeci-bezirganın tekrar piyasaya çıkmasına göz yumarak yeni bir sınıfsal denge kurmuş, demokratik kitle hareketlerinin ve gelişen
bağımsızlık savaşının karşısında örgütlü bir direniş tezgahlamaya başlamıştır.
Finans-kapital o devrede bu mücadeleyi, bu savaşı tek başına göğüsleyecek, önleyecek güçte olmadığı için karşımıza tefeci-bezirganı
çıkarttı. En ince ayrıntılarına kadar planladığı karşı devrimci hareketi uygulamaya başladı. O devrede demokratik hareketler, meslek
gruplarının ilerici örgütlenmeleri ve gençlik eylemleri yanında gördüğümüz Kur'an kurslarının, ımam Hatip Okulları furyasının,
Mücadele Birlikleri'nin, komando kurslarının, taşra eşrafının örgütlediği Komünizmle Mücadele Dernekleri'nin mantar gibi
fışkırmasının sebebi budur. Zaten örgütlü olan tefeci-bezirgan takviye ve teşvik ediliyor, üstümüze salınıyordu. Bu arada finans-kapital güç
topluyor, hem tefeci-bezirgana, hem reformist burjuvaziye ve hem de gelişmekte olan 'sol'a vuracağı günü kolluyordu.
Anayasa karşısında kitlelerin aldığı bu kesin olumlu tavır ve Anayasanın kitlelerce benimsenmesi gençliği de kapsar. Uzunca bir
dönem çeşitli dünya görüşlerine ve özgürlüğe aç kalmış gençlik Anayasal haklarını kullanan ilk güç oldu. Hakim sınıfların iç ve dış
politikalarını, gerek şimdi ve gerekse daha önce alınmış ekonomik ve politik kararlarını, bunların uygulanmalarını tepki ile karşılamaya
başladı. Gücü yettiğince çıkarlarımıza ters düşenleri değiştirmeye çalıştı. Gerektiğinde direniş hakkını kullandı. Miting yaptı. Yürüyüş
tertipledi. Bütün ilerici, demokratik kitle hareketlerine katıldı, destekledi. Döğüştü, dayak yedi, hapislere atıldı. ışkencelerin en çağ
dışı olanları üzerlerinde uygulandı. Bütün bunlar gençliğin mücadele azmini kuvvetlendirmekten başka bir işe yaramadı. Sömürünün üzerine
üzerine gitti. Yerli petrol kampanyası açtı. iğdiş iğdiş ettiği ikili antlaşmalarımızı sergiledi. Madenine sahip çıktı. Omuz verdi topraksız
köylüye. Gözcü oldu grevci işçiye. 1965'ten sonra gençlik eylemleri hız kazandı. Artık her demokratik hareket, her haklı direniş, her sömürüye başkaldırı yanında bağımsızlık ve demokrasi savaşı veren gençliği buluyordu. BU savaşta hedef Anayasada yazılı her cümlenin kitlelere mal edilmesi,
kullanılması idi. Gelişen gençlik olayları, bağımsızlık mücadelemiz faşizan kuvvetler tarafından susturulmaya çalışıldı. Bağımsızlık
savaşçılarının yavaş yavaş her fakültede cemiyet seçimlerini kazanmaya başlamaları mayanın tuttuğunu gösteriyordu. Gençliğin bir iki senede
aldığı mesafe ve ortaya koyduğu eylemler kitlelerce hemen benimseniyor, 'Hak verilmez alınır' ilkesi geçerlilik kazanıyordu.
Nitekim toplumun motoru olan gençliğin eylemleri sonucu ilk ışçi-Köylü mitingleri, yürüyüşleri başlıyordu. Demokrasi ve bağımsızlık yolundaki
mücadele gittikçe hız kazanıyordu. Çığ gibi büyüyen bağımsızlık hareketimiz karşısında hakim sınıflar telaşlanmaya başladılar. Her hareketimiz kitlelerce benimseniyor, onlara mücadelelerinde rehber oluyordu. Buna karşı Demirel hükümetinin tavrı açıktı. Anayasa değişecek, daha ağır cezalar yürürlüğe konacak ve bu hareketler durdurulacaktı. Fakat ekonomik bozgun ve gelişen kitle hareketleri karşısında Demirel iktidarı gücünü yitirmeye
başladı. Bu güçsüzlük onu zorbalığa iteledi. Artık hakim sınıflar kiralık silahlı güçler beslemeğe başladı. Her miting, her yürüyüş,
bağımsızlığa yönelik her hareket kurşunla karşılanıyor, gençler şehit ediliyordu. ışçi ve köylü demokratik hareketleri de bu tedhiş
kampanyasından nasibini alıyor, bağımsızlık için savaşan liderleri kurşunlanıyordu. Yürütülen bu tedhiş kampanyası karşısında devrimciler
bir süre meşru müdafaa durumunda kaldılar. Bağımsızlık savaşlarını ve mevcudiyetlerini korumak için silahlandılar. şimdi meydanda bir
tarafta emperyalizmin ve yerli finans kapitalin jandarmalığını yapan, görevini yerine getirmek için silahlı ekipler kuran AP yönetimi, diğer
tarafta emperyalizmi, finans oligarşisini ve jandarmalarını kovalamak ve varlığını korumak için silahlanan devrimciler vardı. Hakim
sınıfların örgütlü gücü karşısında devrimci cephede acilen örgütlenmek gereğini duydu. Ve örgütlendi. Artık kozlar açık oynanıyordu.
Devrimcilerin legal çalışma imkanları çok sınırlanmıştı. Azgınlaşan emperyalizmin bizi ezip geçmesine müsaade etmeden toparlanmamız,
bağımsızlık savaşımızı değişen şartla uygun biçimlerde yürütmemiz gerekiyordu.
··
51 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.