Bugün günlerden eskiler, yine. Unutmayı çok deniyorum. Hayatım boyunca hep denedim. Fakat unutmak diye bir şey sahiden var mı? Bilmiyorum. Nasıl unutulur iyilikler, kötülükler, anılar, acılar... Böyle bir güce kim sahip ki. Öyle kolay değil işte. İnsan yaşadıklarını unutamıyor. Mesele kişiler değil, mesele; o kişilerden arta kalanlar. Mesele; iyilikler, kötülükler, anılar, acılar... Unutmak diye bir şey nasıl var olabilir? Tam aradan onca sene geçmişken, tutup radyodan bir şarkı çalsa anılarınız gün yüzüne çıkmayacak mı? Sonra o gidip gezdiğiniz yerler? Ve daha neler neler var belki de eskilerimizden arta kalan.. Ben görmesem bile o yerleri, hafızam ruhumu da o yerlere götürüyor. Hep unuttum diyorum, diyorum da ne oluyor; çalan şarkılar, bastığım yerler, hatta aynadaki yüzümde bile hatırlıyorum. Unutulmaz! Bunun kişiyle bir alakası yok, anılar buna izin vermiyor, vermez.
Ama her şeye rağmen deniyorum, olmayan şeyi bile deniyorum. Onu ve ondan kalan her şeyi unutabilmek için. Hayır aklım onda falan değil. Aksine kalbim bir başkasına ait. Aklım, bedenim, ruhum hatta ve hatta sahip olduğum her şey, her şey bir başkasına ait. Benim unutamadığım sevgi, aşk değil, benim unutamadığım bana yaptıkları.
Onu tanıdığımda daha 19 yaşındaydım. Öyle toydum ki, saf su gibiydim. O da o zamanlar 23 yaşındaydı. Karşıma çıkışı bile yalan bir adamı 1.5 sene sevdim. Çok değil evet ama hiç değilse gerçekti sevgim. Karşıma çıkışı bile yalan dedim, evet öyleydi. O zaman bile palavra sıkmıştı bana. İnsan içi kötü olmayınca ve toy olunca kim ne dese inanıyor o zamanlar. Bende bana her söylediğine inanmıştım.
Şunu unutmayın hayatta, güzel başlayan hiçbir şey güzel bitmiyor. Bilakis içinden bir sürü pislik çıkıyor ve faciayla bile bitebiliyor. Benimde tam olarak bu şekilde bitti. Güvendiğiniz, inandığınız, sevdiğiniz insan size sadece 3 ile 6 ay arasında iyi olan yüzünü gösteriyor. Buna ilişkinin cicim ayları da deniyor. Sonra bir bakıyorsunuz, o kişi artık bambaşka biri olmuş. Aslında o kişi bambaşka biri değildi. İlk tanıdığınızda da o kişi böyle biriydi, sadece sizi kandırdı. Gerçek yüzünü sizi elde edene kadar sakladı. Sonrasında ise, gerçek yüzünü göstermeye başladı. Öyle ki insan, 40 yıllık hayat arkadaşını bile tanıyamıyor. Asla gerçek yüzünü bilemiyor. Belki de hayat bu şekilde. Kimbilir...
Gönlüm ona düştü sonra. Onunda beni gerçekten sevdiğine inanmıştım bile. Aptallıktı yaptığım ama bilmiyordum işte. Hayatında 7 yaşından 18 yaşına kadar, platonik aşklarından başka aşk görmemiş, kimsenin eli eline değmemiş, toy bir kız çocuğuydum ben. Ona nasıl kanmayacaktım. Keşke sevdiğim kadar sevilseydim içim şu kadar yanmazdı işte.
Ne olursa olsun, hayatta her şeyi yapın ama ayrıldığınız insanla nasıl başladıysanız o şekilde bitirmeye çalışın. Onun gözünde "pisliğin teki" olmak yerine, "adam" olun.
İlk sevgilimdi o benim. Gerçekti hayal ürünü değil platonik değil ilk defa gerçekti, gözümle görebiliyor elimle tutabiliyordum. "Benim" diyebiliyordum.
Ne kadar sevmemişim desem de, sevdim. Nasıl sevilmez ki her şeyin ilkini yaşadığın insan! Hayat sana kocaman güzellikle dolu bir sürpriz hazırlamış sanıyorsun, hediyen, belki kaderin olarak görüyorsun onu. Ama aslında o bir yalancı, düzenbaz. O seni kullanan bir pislik. Bunu yaşadıktan sonra anlıyorsun işte. Ve arkasından gelsin keşkeler, pişmanlıklar..
Şu an bile o gittiğimiz yerler gözümün önünde duruyor. Saçlarımda dolaşan elleri, ellerimi tutuşu, kokusu, sıcaklığı ve daha fazlası... Onu özlemek mi? Hele hele onu hala sevmek mi? Allah korusun. Ben bir kere kurtuldum, bir daha aynı ateşte yanmak aptallık olur. O zamanlar toydum şimdi toy değilim. Hatırladığım şey o değil aslında, bana yaşattıkları. Hayatım mahvoldu onun yüzünden. Bana yapmadığı pisliği bırakmadı. Gitti elalemin yabancı kadınlarıyla gününü gün etti. Utanmadı, geldi bana seni seviyorum seninle evleneceğim dedi. Buna inanmak aptallık değil de nedir! Göz mü yumacaktım yaptığı her pisliğe. Ben öyle biri değilim. Ben gelemem bunlara.
··
87 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.