1962 yapımı siyah-beyaz bir film... Masal gibi akıyor. Eşini kaybetmiş, avukat bir baba, çerçeveli kocaman gözlüğü var ve çocukların yanında hep şık. Tek başına çocukları yetiştirmek için elinden geleni yapıyor. Çocuklar yeri geliyor haylazlık yapıyor, yeri geliyor yetişkinlerden daha olgun davranıyor, düşünüyor. Böyle bir filmdi izlediğim aylar evvel. Şimdi de kitabını okudum, kitabı daha çok beğendim. Atticus'un babalığına hayran olmamak elde değil. Birşey hatırlatıyor bana Atticus: çocuklarınıza saygı gösterirseniz saygın bir çocuk yetiştirmiş olursunuz. Öyle ki, sordukları sorular saçma da olsa mahrem de olsa yanıtsız bırakmıyor, öğretiyor. Her daim takım elbiseli olmaya özen gösteriyor, çocuklar belki de bu yüzden ona bu kadar saygı duyuyor. Elbisesi ona soğukluk değil bilakis bir samimiyet de getiriyor, yer yer çocuklarını kucağına alıp öğüt veriyor. Film de kitap da küçük kız Scout'un gözünden işlenmiş. Okula onunla başlıyor, kasabayı o ve abisi Jem'le tanıyor, onların haylazlığı ile büyüyorsunuz. Kitabın asıl mesajı ise çarpık adelet düzenine ve ırkçılığa bir eleştiri getirmek. Siyahi insanların ne derece dışlandığını samimi bir pencereden gözler önüne seriyor. Sadece belli bir coğrafyada sınırlı kalmıyor, tüm insanlığı eleştiriyor. Çünkü her halkın kendi 'zenci'leri var ezebildiği. İnsanlar Hitler'i eleştiriyor ama kendi topraklarında siyahîleri alt sınıf olarak etiketliyorlar. Ve 'öteki' yaftası yiyen herkesin ezilmesinin sıradan bişey gibi yaşanmaması gerektiğini kalbinize işliyor. Bu eser, salt siyah-beyaz insan ayrımını değil, tüm ezilmişleri anlatıyor. Diyor ki bizlere; insanlık tek türdür. Yeterince yaklaşırsanız hepsini sevebilirsiniz. Önyargıları yıkın, yeri gelir "esrarengiz" komşularınızda diğer komşu ve akrabalarınızdan daha fazla insanlık görürsünüz. Okuyun da izleyin de, asla pişman olmazsınız.

Bülbülü ÖldürmekHarper Lee · Altın Kitaplar · 201172,9bin okunma

·

31 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

BVendetta