Herkeste böyle bir kişisel gelişeyim, başarayım; ama bunu kişisel yapayım çabası var. Bu kişisel gelişim sistemi “Looser” dedikleri adamlar üzerine kurulu. – Kim ağabey bunlar? – Mesela sen! Kaybedenler. Toplum kaybedenlerle dolu. Filmlerde, dizilerde 100’e yakın başarılı adamı, onların hayatlarını, arabalarını, düzdükleri mankenleri gösterip dururlar. Saatler, pahalı cep telefonları, şaraplar, partiler... Herkes onlara özenir. Tüm bu insanlar genç ve mutludur. Seks yaparlar. Toplumun geri kalan % 99’u ise “kaybedendir.” Sıradan işlerde, sıradan hayatlar yaşarlar. Bu kaybedenler “Ben nasıl onlar gibi olabilirim?” koşusuna girerler. İşte tam bu noktada onlara nasıl başaracaklarını anlatan sihirli formüller devreye girer. Krem sürerek güzelleşeceklerine, kitap okuyarak başaracaklarına inanan insanlara mucizevi seminerler, kitaplar satarlar, 100 adımda zengin olmanın yolu gibi. Etraf o kadar çok güvensiz insanla dolu ki giydikleri markalarla özdeşleşerek güven hissedecek gençler... Mutsuzluktan kırılıp “happy meal menü” yiyerek mutluluğa ulaşacağını zanneden kaybedenler... Her şişmanın bir “AB shaper”ı olmalı. O ürünlerde herkes genç ve mutludur. Her şey pozitif enerji üzerine kuruludur. Oysa kitabı kapattığında dönüp bir bakarsın, hayatın içinde mutluluk olduğu kadar mutsuzluk da var. Hamburger menüyü yiyip kolanı içtikten sonra elinde ketçaplı peçeteler, ciddi bir fatura, koşu bisikletleriyle verilemeyecek kalori ve kalp damarlarında biriken doymuş yağ oranlarını göstermezler hiç. Hep mutluluk vardır. Geçen fark ettim; bir süpermarkette çocuk bezlerinin üzerinde bin bebekten birinin olabileceği kadar güzel bebekler ve yüz bin anneden birinin olabileceği kadar güzel genç anneler birbirlerine sarılmış gülüyorlardı. Tezgâhın alt köşe raflarında yetişkin bezi vardı. Onun üzerinde altını bağlamak zorunda kalacağınız, yaşlı bitkin adamın resmi yoktu. Her bebeğin girdiği evde bir tane de o yaşlıdan olabilir. Sırf şu mahallede üç tane yatalak hasta var Hıdır. Numaraları bu işte. Filmlerde, kitaplarda, gazetelerde o insanlar yok. Bizi de o sisteme sokuyorlar. Büyük şehirlerde “kaybedenler” yaratıyorlar. Onlar kadar büyük pazar olamaz. En büyük tüketiciler onlardır. Hayatından tatmin duyan, kendinden memnun birisi çılgınca satın almaz. Türkiye’de ilk defa bu sene anti-depresan ilaçların satışı, antibiyotik satışını geçti. Her şey kendinden memnun olmaman, başka biri olmak istemen üzerine kurulu. Modellediğin adam gibi olmak, onun gibi giyinmek, saçını onun gibi boyatmak, onun gibi içmek ve hep markaları konuşmak. Asıl mutsuz onlar! Bak, bir kasırga yaşadılar, herkes birbirinin evini dükkânını yağmaladı New Orleans’ta. Durduramadılar, insanları vurdular yağmayı durdurmak için. Bugün bu kasabada öyle bir şey olsa, herkes birbirine yardım eder. Biri hastalansa herkes çorba götürür. Ya İstanbul’da? Orası artık onların başkenti. Tüm TV’ler İstanbul için yayın yapıyor. Aslında televizyonların gösterdikleri değil, insanların seyretmek istedikleri korkunç. Üç dakikada bir, bir kadına tecavüz edilen bir ülkenin ihraç ettiği yaşam biçimi korkunç. Kendi paçanı kurtar, fırtınada komşunun evini yağmala. Kocaeli depreminde beline kiriş devrildiği için kıpırdayamayan kadına tecavüz eden, bozuk telaffuzlu üç adamı bu sistem yarattı. O itler, karanlıkta, okudukları gazetenin arka sayfasında, sağ üst köşedeki mankeni gördüklerini sandılar; TV’deki programda yine sevgilisinden ayrılmış mankeni gördüklerini sandılar; hiç dedelerinin, ninelerinin boşlukta uğuldayan “Komşun açken, tok yatma!” sesini duymadı o sapıklar; 900’lü hatlardaki kadınların şuh sesini duydular. O kadını hiçbir psikiyatristin sözleri tedavi edemez Hıdır. Hiçbir gazetecinin lüks lokantalarda ücretsiz yiyip içirdiği, karşılığında anlattığı yemeklerden o kadın artık tat alamaz. Evlerin balkonlarındaki porno kanallara çevrili çanak uydu antenleri saldırdı o kadına.

Hıdır Kişisel GelişiyorAhmet Şerif İzgören · Elma Yayınevi · 20062,158 okunma

·

1 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

muharrem