Daha öncesinde bir oturuşta bitirmek istediğim için yarım bıraktığım bu uzun soluklu mektuba dün gecemi ayırıp okudum, tanık oldum. Toplumun ahlak anlayışının, dilinin kurban ettiği bir yaşamı okuduk. Alexis’n karısına yazdığı bu mektup iç dökmelerden oluşuyor. Ve ona acımak, hislerini duygularını kabul etmek gibi bir isteği yoktu. Sadece anlaşılmak istedi. Alexis çocukluğundan itibaren keşfettiği cinsel kimliğiyle, yaşamı arasında sıkışmış biri. Toplumda hastalık olarak belirtilen bu durum yüzünden, utanmış, saklamış, kendini dışlamış, kendini diğerlerinden farklı hissetmiş biri. Talihsiz bir evlilik, istenmeyen bir çocuk. Alexis’in bu hüzünlü hayatı, mutluluğu bulamaması kendi kabuğunda sıkışması, yaşama sevincini öldürmüş günden güne. İnanılmaz etkileyici bir mektuptu. Yazarın kullandığı kelimeler ve üslubu Alexis’in o duygu durumunu o kadar güzel yansıtmış ki sanki Alexis gerçek dünya da onun gibi olan onun gibi hisseden bir sürü bireye hitap ediyormuş gibi titizlikle seçilmiş kelimeler yan yana getirilmiş. Bu kimlik hiçbir şekilde kitapta bariz olarak itiraf edilmemişte olsa okurken anlamak zor olmuyor. Yazarın önsözde mektubu ç yayınlamadan önce, nasıl zorlu bir süreçten geçtiğini bahsetmiş. Kitap yayınlanmadan önce yasaklanmış. Toplumun bu gericiliği, ahlak anlayışı karşısında bir serzenişte bulunmuş. O kısımda çaresiz bir yakarış gibiydi. Yazarın şu cümleleri bunu özetler nitelikteydi. “ Ne denirse densin, toplum ahlakı, bu romanın temel öğesinin çok eskimiş olamayacağı kadar az değişti. “
Bu kitabı herkes okumalı!
