Öncelikle kitapta yazarın hayatı belirli dönemlere ayrılarak anlatılmadığından hayatına aşina olmayanlar için karışık ilerliyor,bu yüzden de kitabı okumadan önce yazarın hayatına göz atmakta fayda var.
Tezer Özlü anlatmaya çocukken bile çocuk gibi hissetmediğini, hayatı boyunca hatta çocukken ailesinin yanındayken bile nasıl yalnız hissettiğini, hiç bir yere ait olamadığını anlatmakla başlıyor. Belkide bu yüzdendir dünyayı dolaşması: kendi insanlarını ve dünyadaki yerini bulmak için.
Sonrasıdaysa hayata farklı bakış açısı hayatı farklı deneyimlemesine neden oluyor. Yaşama başka pencereden baktığından doğal olarakta hayatının belirli bir dönemi hastanede geçiyor. Bu dönemdeki duygu ve düşünceleriniyse aşağıdaki cümleleri özetliyor.
{<<<< Onların dünyasında iniş çıkışlar bu denli büyük değil. Onların dünyasında coşku delilik derecesine varmıyor. Onların dünyasında bunalım ölüm korkusuna, belki de ölüm isteğine dönüşmüyor. Duygusal coşkular yemek gibi beslemiyor onları. Onlar “başkaldırmayı” savunurken, belli bir düzenin akışındaki yerlerini korumaya çalışıyorlar. Onlar, dolmuşa biner gibi evlenip, iner gibi boşanmıyor. >>>}
Şimdide öylemi bilmiyorum diğer yazarlardan da anladığım kadarıyla elektroşok tedavisi doğru uygulanmadığından çok korkunç bir şey haline geliyor, insana hem fizyolojik, hemde psikolojik zararı dokunuyor. Tezer Özlü için bunun üzerine birde kötü hastane şartları ekleniyor. Hastaneyle ilişkisiniyse şöyle ifade ediyor:
{ <<<Beni iyileştiren ne şok. Ne de ilaçlar. Beni iyileştiren, bu kliniklere bir kez daha kilitlenme olasılığının verdiği büyük ve derin korku.>>> }
Kitabın dikkatimi çeken diğer yanıysa hiç bir şeyi sansürlemeden, her şeyi en yalın haliyle anlatması.
