Dünyaya Geldik Gitmeye...
Hikmet ehli bir zata, "Filan adamın ölüm sebebi nedir?" diye sorulmuş. O da, " Dünyaya gelmesidir!" demiş. *
İşte öyle. Geldik gidiyoruz. İki kapılı bir han; birinden girdik, diğerine emin adım yürüyoruz. Hiç durmadan, sağa sola bakmadan, hatta çoğu zaman habersizce...
"Ağzımızın tadını kaçıran ölümü çokça anınız" diyor Allah Rasulü. Lakin dünya telaşı unutmak istiyoruz ölümü. Musalla başında dahi hala yapacak bir şeylerimiz var. Akşam toplantıya yetiştirilecek saçlar, mesai saati bitimine bankaya yetişecek senetler, yapılacak dedikodular... Ölümü hatırlamak yorar insanı. İnsan bunu istemez. Kim ölümü kendisine yakıştırır sanki?
Ama sana söylemişlerdi. Ölüm bir gün gelecek diye. " 'Musalla' Müslümanı değil, 'Musalli' Müslüman ol." diyordu esnaftan dostların. Hatırlıyor musun abdest alırken ayaklarını kurulamak, Cuma namazının son sünnetini kılmak, bir dervişe mürid olmak sana zor geliyordu. İmanın vardı. Yılda bir kez gelen oruç sana ağır gelmiyordu, ama beş vakit namaza başlayamamıştın bir türlü. Kalbin temizdi, bundan emindin. İyi de bir insandın. Hayır dua almışlığın dahi vardır. Hatta son zamanlarında Hacca niyet etmiştin. Son zamanların olduğunu bilmeden.
Halbuki o sabah yıllardır yanıbaşında olan karını bile tanımadın. Evinin tuvaletini, eşini ve dahi kendini unuttun. Acizdin. Herkes kadar. Ama belki atacağın bir imza sana sabah namazından daha önemli gelmişti yıllardır. Koşturup durmak en sevdiğin işti. Her sabah kendini, etrafını, işini tanıyarak kalktın yatağından. İşinin kurduydun. Senden sorulurdu ihracat. Duayendin. Hatta vazgeçilmez. Ama ilk önce sen senden vazgeçtin. Bilmeden, istemeden, farkına varmadan yaptın. Kesin sebebi bilinmeyen bir hastalık: Alzheimer diyorlar, yani bunama. Sen musalla taşında yatarken etrafında bunu konuşuyordu insanlar. "Çok çekti zavallı." dediler. " Evden çıkıp çıkıp gidiyormuş, kapıyı kilitliyorlarmış son zamanlarda." İnsanlar konuşuyor Bedir Bey. İnsanlar hep konuşur. Ama Asuman... Asuman suskun. Suskun ve yalnız.
Bu dünya bitti şimdi Bedir Bey. Paşazade lakabın, malın, mülkün, namın, dostların, ahbapların, can yoldaşın, evladın... Hepsi geride kaldı. Sen musalla taşında yatarken, mahallenin diğer ucunda düğün vardı. Yadırgadı önce insanlar. Ayıpladılar. Sonra kendi işleri geldi akıllarına: "Ölenle ölünmez." diyip, kara gözlükler, kara kıyafetler ardında bekleşmeye devam ettiler.
İşte Bedir Bey her şey nihayete erdi. Sen bir vardın. Şimdi yoksun. Hepimiz gibi. Ölüm var Bedir Bey. Ölüm var. Hepimiz biliyoruz.
Şimdi de en çok sen biliyorsun.
İnsan bazen kendini unutuyor. Bahaneleri arasında "dünya telaşı işte, koşturup duruyoruz" diyor. Koşturmalı elbet. Allah sağlık verdiği sürece koşturmalı. Ama bu koşturmaca merhametten, Allah' tan, hakikatler alemi olan Ahiretten uzak olmamalı. İşte Mustafa Kutlu bu kez ölümden, ahiretten başladı anlatmaya. Paşazade Bedir' in tüm hayatı... Hepi topu 157 sayfa. Say ki üç günlük rüya.
* 
Tebessüm ve Tefekkür
··
71 views
Böyle kitapla hemhâl incelemeleri seviyorum. Öyle güzel yazmışsınız ki yazar sizi, siz de bizi silkelemişsiniz gibi hissettim. ‘İnsan nisyandan alındığı için nisyana müptelâdır.’ diyor ya âlim, yazarın size, sizin de bize hatırlattığınız şey oldukça kıymetli. Dilerim ölüm bize hatırlatıldığında bahsettiğiniz gibi kara gözlükler ve kara kıyafetler giyinip ölenle ölünmez minvalinden laflarla bu uyarıyı geçiştirenlerden değil de düşünüp ibret alan kullardan oluruz. Emeğinize ve düşüncenize sağlık, teşekkür ederiz bu güzel inceleme için.🌻😊
Ben teşekkür ederim Hocam. Var olun. Mustafa Kutlu eserlerine karşı ayrı bir muhabbetim var. Muhabbeti bol kitabın, mütalası da içten oluyor sanırım. :) Ama hepimizin kendini göreceği bir kitabı içselleştirmek kişiye daha çok şey katıyor. Dediğiniz gibi silkeleyip bir kenara koyuyor. Düşün ve hikmetini anla diyor. Hikmetine ermek duası ile inşallah.... :)
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.