İki Sesli Bir Monolog: Kadın ve Erkek
Üzerine düşündüğüm... Epey kafa yorduğum bir şey bu... Her yanınızı çevrelemişse ölüm, üzerine uzun uzun düşünmek kaçınılmaz oluyor. Rus edebiyati öğretiyorum çocuklara ve on yıl önceki çocuklardan farklı karşımdakiler. Bu çocukların gözlerinin önünde, sürekli olarak, ya bir şeyler ya da birileri gömülüyor... Toprağa veriliyor... Tanıdıkları insanlar... Evler ve ağaçlar... Hepsi toprağa gömülüyor... Bu çocuklar törenlerde sıraya girince on beş-yirmi dakika ayakta beklerlerse bayılıyor, burunları kanamaya başlıyor. Hiçbir şeyle onları şaşırtamıyorsun ya da neşelendiremiyorsun. Her zaman uykulu ve yorgunlar... Yüzleri solgun ve gri. Oyun oynamıyor, ortalıkta dolanmıyorlar. Kavgaya tutuşurlarsa ya da kazayla bir pencere kırarlarsa, öğretmenleri mutlu bile oluyor. Öğretmenler onları azarlamıyor, çünkü normal çocuklar gibi değiller. Ve öyle yavaş gelişiyorlar ki. Derste bir şeyi tekrar etmelerini istediğinde tekrar edemiyor bu çocuklar, söylediğin bir cümleyi hemen ardından yinelemelerini istediğinde, o cümleyi hatırlayamıyorlar. " Aklınız nerede? Burada mısınız cidden?" diye kendilerine getirmeye çalışıyorsun onları. Düşünüyorum... Uzun uzun düşünüyorum... Cama suyla resim çiziyormuşum gibi geliyor, ne çizdiğimi bir tek ben biliyorum, başka kimse onu görmüyor, kimse tahmin edemiyor... Hiç kimse farkında değil...
Sayfa 203Kitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.