" Ah herkes böyle olsa... Herkes mutlu olsa..." diyordu. Başka bir zamanda başka bir yerde olsaydı şu temennisini pek maskaraca bulurdu. Fakat bu mutluluk ve samimiyet içinde bütün eğilimleri ve alışkanlıkları kayboluyor; hayatını, karanlık, hain, kötü hayatını unutuyor; hıncını ve bezginliğini unutup hissetmeden değişerek başka, iyi bir adam oluyor ve sonra bunu fark ederek şaşırıyordu. "Ah insanlar, şu insan kalbi... Yüz bin anlamlı bilmece... İçinden çıkmak mümkün değil..." diyordu. "Acaba kötülük gibi iyilik de bulaşıcı mı?" diye düşünüyordu.
Sayfa 77Kitabı okudu
··
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.