Bilmeyenler ve bunu daha önce hiç düşünmemiş olanlar için not: Şeker portakalı, normal portakal tadı gibi ekşi değil, aksine tatlı olup boyutu da daha ufak olan bir portakal türü. (Hiç şeker portakalı görmedim, internetin yalancısıyım :))
Yıllardır en çok duyduklarım ve hep okumak istediklerim arasında bir kitap idi Şeker Portakalı. "Yahu bu kitapta ne var bu kadar sevilecek? Herkes bu kitabı okuyor." diye düşünüp dururdum kendimce.
Bu kitapta çocukluğun saflığı, aynı zamanda şeytanlığı var. Bu kitapta en çok acı var. Acının ne demek olduğunu öğrenen bir çocuk var : Zeze.
Ömrü yaramazlıklarla, küfürlerle, dayaklarla, oyunlarla ve fakirlikle geçen Zeze, yeni taşındıkları evde bir şeker portakalı fidanıyla tanışır ve arkadaş olur : Minguinho. Her şeyini bu fidana anlatmaya başlayan Zeze bir gün gerçek bir arkadaş edinir kendine : Manuel Valaderes.
Bütün hayatı ekşilikle dolu olan bu çocuğun karşısına çıkan bu adam, ona hayatın bal gibi tatlı olan tarafını sunar. O, artık Zeze'nin şeker portakalı olmuştur. Bununla birlikte Zeze acıyı da keşfedecektir. Hem de insanın gönlünü müthiş bir biçimde yaralayacak derecede...
Kitap yazarın kendi hayatından da izler taşıyor. Beni bu kitaptan daha çok üzen, daha çok etkileyen kitaplar okudum daha önce. Ancak insan istiyor ki hiçbir çocuk üzülmesin, çocukluğunu doya doya, acı ve fakirlik nedir bilmeden yaşasın. Ancak kitaplarda bile olmuyor arkadaşlar, ne yazık...
Herkese iyi okumalar dilerim.
