"Uzun bir sonbahardı yaşadığımız " yazısıyla başlıyor serüven. Kitabı elime aldığımda ilk dikkatimi çeken, adından çok kapağın bir köşesinde yer alan bu söz oldu. Tek bir cümle ile kitaba konu olan bu yoğun duyguları ifade etmek çok zordur. Ve bir kez daha zoru başarmış; 
İclal Aydın !
Sonbahar tadında bir yaşamdı anlatılanlar. Bir ağaç düşünün; dalında yeşilden kırmızıya,kırmızıdan sarıya dönüşmüş sayısız yapraklar.. Esen rüzgarlara inat düşmeyen sarı yapraklar.. Ve bir gün gökyüzü ağlıyor gidenlerin arkasından.Yüreklerde şimşekler çakıyorken dökülüveriyor sarı yapraklar.Onca rüzgarın yapamadığını yapıyor, yürekteki gözyaşı.Gidenler için ağlıyor, kalanları yere düşürüyor.Sonbahar gibiydi 3 kız kardeşin hikayesi işte.Umut veren yeşil yapraklar, yanında bir gün düşeceğini düşünen kırmızı yapraklar ve ölümün gözyaşlarıyla yere düşen sarı yapraklar.
İlk kitaptan daha çok etkilendim diyebilirim. İki defterden ve mektuplardan alınan sonbahar tadındaki bu hikaye bende sayısız duygu hissettirdi. Anlatıp bir defterden gider deftere geçenken yaşadığım heyecan ve " ya ama neler olacak, bir okuyayım ondan sonra diğer deftere geçelim" demelerim hiç bitmedi :) İlk kitaptaki gibi gene okudukça aileden oldum. bir gün hüzünleri, bir gün mutlulukları, bir gün heyecanları... Ama en güzeli yaşananların bilinmeyen yüzü olmaktı.Meğer her şeyin bir nedeni varmış. Ve bu kitaptan anladım ki "Gerçek çok boyutlu. Yerinden kıpırdamadan gerçeği göremezsin,gördüğün sadece senin baktığın yöndür. Ve hayat çok kısa aslında.Sorunların nedenini yanlış yerde aramak için, diyaloga kendini kapatıp içine atmak için, hayat değişkenken değişime kapalı olmak için, çabuk kırılgan olmak için ; hayat çok kısa! "
·
39 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.