Çabuk moralim bozuluyor. Sürekli bir ağlamaklıyım. Ne yaparsam yapayım ne ile uğraşırsam uğraşayım gözlerimde hep yaşlar hazır bekliyor . Kendimi yıprattığımın farkındayım. Bedeni mi yorduğumun, ruhumu mahfettiğimin farkındayım. Kendimi sürekli umutsuzluklar içerisinde buluyorum. Bunu kendim yaptığımın da farkındayım. İçimdeki iyilik her zaman var ama bunu insanlara gösterecek gücüm yok. Korkuyorum... insanlardan korkuyorum. Birisini hayatıma aldığım zaman terk edilmekten deli gibi korkuyorum. Kimseyi istemiyorum yanımda. Kendimden başka hiç kimseyi istemiyorum. Yalanmış gibi geliyor bana. Sanki hayatımda hiçbir doğru yokmuş gibi ve asla da olmayacakmış gibi hissediyorum. Insanları seviyorum ama bir yandan da nefret ediyorum. Aklımda onlarca tilki ve ben onları susturamıyorum. Kendime bu kadar acı çektirdiğim için kendimden özür dilerim. Kendi kurduğum dünyada yaşamak için insanları harcadığım için kendimden özür dilerim...💙
-F.O.