Kitabın en güzel alıntısı kanımca.
İnanın bana, o zamanlar aşklar ömür boyu sürerdi. Bir kız,
camdan el salladı mı, havalara uçardık. Bir gülücük, mahcup, kaçamak bir bakış, bir merhaba... yavru kuşlar gibi heyecanlanırdık. En büyük hazine kalbimizdeydi. Nasıl utangaçtık; gönül verdiğimiz kişiyi incitmekten de, onun karşısında küçük düşmekten de ödümüz kopardı. Karşılıksız aşklar, ebediyen saklanan sırlara dönüşürdü. Uzaktan sevmek diye de bir şey vardı. Yoksulduk. Canımıza yapışan, kemiğimizi çürüten fukaralığın üstüne kat kat, gıcır gıcır gurur
kostümleri giyerdik. Fakir, ama onurluyduk. Çünkü tarihimiz bize kudretten, zenginlikten bahsediyordu. Edebiyat, bütün hücrelerimize azim aşılıyordu. Şarkılarda daima, taptaze bir umut çınlıyordu. Felekle kapışıyor, çaresizliğe meydan okuyor, yer sofralarında yürekten şükrediyorduk. 1970'lerde, Allah bizimleydi.
Seyrettiğimiz filmlerdeki yetim çocukların, yoksul kızların, bahtsız annelerin, mazlum delikanlıların, yorgun babaların hallerine hüngür hüngür ağlardık.
Haysiyet, namus, vicdan gibi kelimeler tedavülden kalkmamıştı. Komşuluk ölmemişti. Komşular sağdı.
Zayıftık, fakat güçsüz değildik. Uzun yakalı dar gömlekler, İspanyol paça pantolonlar giyiyorduk. Saçlar kabarık, favoriler uzundu. Kocaman güneş gözlükleri takardık. Fotoğraflar silme siyah-beyazdı. Solcuyduk. Sovyetler Birliği dağılmamış, dimdik ayaktaydı. Sendikalar, grevler, 1 Mayıslar, boykotlar, kıran kırana kavgalar... Alınteri mukaddesti. Haklıydık, kazanacaktık.
Faşizm kahrolsundu.
Stres yoktu. Nostalji yoktu. Depresyon yoktu.
Elvis, Yılmaz Güney, Marlon Branda, Orhan Gencebay,
Baretta [ Robert Blake] , Kemal Tahir, Pink Floyd, Aşık Mahzuni, Bruce Lee, Tanju Okan, Charles Bronson, Bob Oylan, İsmet Özel, Muhammed Ali, Neşet Ertaş, Federico Fellini, Attila llhan, Clint Eastwood, Oğuz Atay, John Lennon, Cüneyt Arkın... Hayat çok hızlıydı.
O günleri görmedim ama, hayal etmenin verdiği huzur yeterli.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.