Gönderi
Mizah, dünyamızı gülünç olmaktan kurtarır.
Aziz Nesin'in bende yeri ayrı. Ne zaman işten güçten bunalsam, canım sıkılsa, şöyle başımı alıp gitmek istesem Aziz Nesin'in, büyük üstadın, kitaplarından birinin kapağını kaldırıyorum; daha ilk sayfaları ile birlikte keyfim yerine geliyor. Çocukluğumdan beri böyle bu...
Yazımında beni en çok etkileyen tarafı dürüstlüğü. Değil sadece dışarıya karşı, kendimize karşı bile dürüst olamazken aynayı tutuveriyor bize; gördüğümüze şaşırıp apışıp kalıyoruz. Üstelik bunu öyle yüksekten bakarak, ukalalık ederek, böbürlenerek de yapmıyor; çok samimi, çok içten, bizi anlayarak tutuyor aynayı ve kendimizle yüzleşmemizi sağlıyor. İşin zor kısmını hallediyor böylece; zira bizi esas bizden uzaklaştıran ve aksi, geçimsiz, tahammülsüz, saldırgan kılan bu iki yüzlülüğümüz esasında. Başkalarının ne düşünmesi, ne yapması, neyi nasıl ifade etmesi gerektiğine ilişkin atıp tutmak ata sporumuz gibi; olmazsa olmazımız; zira konuşmak (ya da artık sosyal medyada yazmak) çok kolay, yetenek gerektirmiyor. Dönüp kendine bakabilmek marifet. Aynada gördüğümüz suretimizle barışıp onu tahammül edebileceğimiz hale getirdiğimizde sorunlarımızın büyük kısmını da çözmüş olacağız.
İşte Aziz Üstad bu kitabında çocuklara -ve tabii ki biz büyüklere de- bunu öğütlüyor.
İki ilkokul öğrencisinin birbirleri ile yazışmalarını okurken, bozulmamış masumiyetleri ile bu çocukların gözünden büyüklerin samimiyetten yoksun ve tutarsız davranışlarını kahkahalar eşliğinde okuyabilirsiniz. Çocuklarına öğüt verirken tam tersi şekilde davranan büyükler olarak o kadar içselleştirmişiz ki bu durumu, doğal karşılar olmuşuz. Her sayfada kendi hayatınızdan en az bir örnek bulacağınıza eminim.
Hele "Çocuk Bayramında Müsamere" isimli son mektubu kahkahalar eşliğinde dönüp dönüp okuyacağınıza dair bahse girerim:)
Aziz Nesin bu kitabı ile 1963 yılında "Doğan Kardeş" dergisi Çocuk Romanı yarışmasına katılır, ama eli boş döner. Jüriden Onat Kutlar yıllar sonra bunun sebebini açıklarken eğitim algımızdaki çarpıklığı da vurgular:
"Büyüklerin dünyasını, ikiyüzlülüklerini, yalanlarını, toplumdaki haksızlıkları, eğitim alanındaki saçmalıkları çocuk gözüyle veren bu yapıt mutlaka ödülü kazanacaktı. Yazarının Aziz Nesin olduğunu hemen anlamıştım. Ama beni heyecanlandıran Aziz Nesin ismi değildi. Çünkü az çok tahmin ediyordum ki katılanlar arasında başka ünlü yazarlarımız da vardı. Ama bu kitap kendi başına bir özgünlüğe ve değere sahipti.
İlk elemeden 18 yapıt geçti. Ve jüri ilk toplantısını yaptı. Bu ilk toplantıya favori kitabımın nasıl tepkiler uyandıracağını görmek için izleyici olarak katıldım. Ancak daha ilk konuşmalarda beni hayal kırıklığına uğratan bir yargıyla karşılaştım. Jüri, Aziz Nesin'in yapıtını daha ilk turlarda elemeye kararlıydı. Dördü aynı zamanda öğretmen olan jüri üyelerinin çoğunluğu kesin yargılarla kitabı eleştiriyorlar, eğitsel yönden hatalı, öğretmenleri küçük düşürücü buluyorlardı. Hepsini, öğretmen oluşlarının çok ötesinde birer yazar olarak sevdiğim, değer verdiğim bu kişilerin tavrını şaşkınlıkla izledim. Ödüller başka romanlara verildi ve ben o toplantıdan ayrılırken Aziz Nesin'in çocuk kahramanlarının ne kadar haklı olduklarını düşünüyordum."
··
34 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.