Savaş zamanında köye yeni gelen ve anlatıcının başlarda pek sevmediği Daniyar, en sevdiği arkadaşı, yengesi, dayanağı olan Cemileye şahsına münhasırlık yönü dolayısıyla bakar ve seyre dalar. Adı geçtiyse hatırlamıyorum ama anlatıcı çocuk olduğundan dolayı içine dolan kışkançlığı tasvirledikten sonra bu cümleyi söylüyor.