İnsan dahilinde aklın peydah olmasıyla onu her zaman yeni kararlar almaya can attıran dikotomi yarandı.Akıla, insani dünyanın (insanın kendini rahat his ettiği ve çevresinde olanlara aynıyla yanaştığı dünya) gelişim nedenine iç dinamizm hastır.Her yeni elde edilen aşama insanı yine de tatmin etmiyor ve yeni sonuçlar elde etmeye sevk ediyor.İnsanda doğuştan "terakkiye gayret" yoktur, gittiği bu yolda onu kendi mevcudiyetinden olan zıddiyet yöneltir.O (insan) cennetten kovularak doğayla vahdetini yitirdi ve ömürlük garip oldu.Odysseia, Edip, Avraam, Faust gibi, o (insan) ileri gitmeye ve kendi idraki alanında boşluğu doldurarak her zaman (kendini) derk etmeye mecburdur.İnsan kendine, kendini ve varlığının manasını izah etmelidir.İnsan, "mutlaklık", kendini doğayla, diğer insanlarla, kendi kendisinden ayıran laneti aradan kaldıra bilecek hemin harmoni [uyum, düzen] isteğiyle ıstırap çekiyor.
·
21 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.