motivasyon kaynağı hüzün ve keder olan poe'nun, insanın büyük bir uğraşıyla oluşturduğu bilinç ve benliğinin karşısında düşman gibi organize olan histeri ve kabusların temsilcisi gibi oluşturduğu ilginç edebi akımın temel taşı olan kitabıdır.
edgar allan poe; doğumu, yaşamı ve ölümü de bir sır gibi bilinmezlik içerisinde başlayıp bitmiş, bu durum eserlerine de acı, yalnızlık, karanlık, hüzün gibi şiddetli bir gerçeklik şeklinde yansımıştır.
Pessoa gibi, okurken boğulduğunuzu hissedebileceğiniz ikinci isimdir poe.
Poe'nun alışılmadık tarzı ona edebi yönden bir özgürlük alanı yaratmış ve olağandışı nesneler üzerinden sürrealist bir dille, hayatın sorunlarıyla başa çıkma yollarını sunuyor bizlere. özellikle acıyı ve hayatın zorluklarını olmazsa olmaz kabul ederek. ancak bunlar sayesinde insanın kendini geliştirebildiğini düşünmektedir. bu bir vahşet senaryosudur. gerçekte, insanlar yoksulluktan intihar ederken birileri cebini doldurmaya devam ediyor oluşu, gerçeküstücülükte insanın bunu itirazsız yaşayıp sonunda uyanışı demek oluyor. realist açıdan poe edebiyatı, oldukça vahşet içerikliyken; sürrealist açıdan gerçekliğin ta kendisi olmuş oluyor.
öyle ki sürealizm, dali başta olmak üzere aslında gerçekçiliğin ileri görüşlülüğü olarak boşuna tanımlanmıyor. tıpkı mayakovskinin 1900'lü yılalrın başında 1929 buhranını anlatması gibi.
poe edebiyatı oldukça sürrealist bir modda. çünkü realizmde ilkel nihilizm ile insanın boşluk olgusu içerisinde karanlıkta olduğu şeklinde bir görüş varken, sürrealist yorumda insanın aydınlığa ve ışığa olan sevdası onun karanlıkta olduğunu kanıtlıyor. poe'nun aforizmalarıyla dolu bu kitabı da bize bunu okutuyor aslında.
