Akif hayatında bir kere bile kendisini düşünmedi, hep cemiyeti
için yaşadı, insaniyet ve milleti için yaşadı. Bütün şiirleri (Diğerkâm)dır. Yüksek faziletlerine şahidi tamdır. O, ne yazdı ise duyarak yazdı, ağlayarak yazdı, pare pare sıhhatini, varlığını eriterek yazdı. İnandı; yazdı, inanmadığına iltifat etmedi. Samimiyeti Akif ’in umde-i hayatı idi. Az söylerdi, öz söylerdi. Temiz ruhu muhatabını mest eder, bilmeyerek onu kendisine çekerdi. Artık muhatap Akif’indir.
Mütevazıydi. ≪üstat, hazret, beyefendi...≫ gibi elfazı hürmetten sıkılır, masum bir kız gibi utanırdı. Sadeliği severdi, Merdümgiriz idi. Vahdetten hoşlanırdı. Teşrifat,
merasim iğrendiği şeylerdi. Riyakarlık, yalancılık, hilekarlık, kanaatsizlik, karaktersizlik onun büyük düşmanları idi ki yazılarında en çok onlarla mücadele etmiştir
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.